Een wattenstaaf in de neus voor een sneltest, uitgaanskleding aan en eindelijk weer naar het toneel. Na maanden van gesloten theaters en bioscopen voelt het meteen als thuiskomen. Niet in de laatste plaats door de voorstelling zelf: De Gliphoeve van theatergezelschap Orkater, in samenwerking met het Bijlmer Parktheater. Die ademt in alles Suriname. Een bord moksi alesi met een ijskoude dyogo en het feest was helemaal compleet geweest.  
Na afloop zijn de ruim dertig mensen in de zaal laaiend enthousiast. Geen wonder, ze hebben een meeslepende muziekvoorstelling gezien. Waarin Kolf alles uit de kast haalt als verslaafde drugsdealer en Zeegelaar-Breeveld moeiteloos het evenwicht vindt tussen de kracht en de kwetsbaarheid van zijn moeder. Terwijl Sanne Landvreugd met haar saxofoon door het betonnen decor sluipt en Walther Eddy Muringen haast achteloos drumt en trompet speelt tegelijk. Daarbij klinken Mendes’ arrangementen van evergreens als Jerusalem en Adyosi verfrissend en ontroerend. Voor zo’n theateravond mogen ze gerust twintig wattenstaven tegelijk in mijn neus boren.

Diederik Samwel

Advertentie