Traditioneel wordt het Boven Suriname-riviergebied bewoond door de Saamaka, die een unieke samenleving hebben weten op te bouwen met een eigen taal en cultuur. De Surinamerivier is de meest bewoonde rivier in ons land en bevat ook ons enige stuwmeer, in oppervlakte groter dan het eiland Jamaica. De aanleg van het stuwmeer heeft ingrijpende gevolgen gehad voor meer dan 6000 Saamaka, die aan het begin van de jaren 60 moesten verhuizen, omdat hun gebied onder water liep. Een deel van deze landgenoten trok naar het zuiden, het Boven Suriname-gebied, om zich te voegen bij de andere Saamaka die er reeds woonden.

In 2007 wonnen de Saamaka onder aanvoering van de toen geheten Vereniging van Saamaka Gezagdragers (VSG) een rechtszaak bij het Inter-Amerikaans Gerechtshof van de OAS tegen de Surinaamse staat, die verplicht werd de grondenrechten van de binnenlandbewoners te erkennen. Anno 2024 zijn de collectieve grondenrechten voor de Inheemsen en Tribale volken nog steeds niet erkend.

In de Amazone is het bewezen dat het bos het best blijft bestaan onder beheer van traditionele volken: de mensen die wonen in en leven van het bos. Traditioneel doen zij aan landbouw, de zogenaamde zwerflandbouw, jacht en visvangst, verzamelen van bosproducten, en oogsten van hout voor het bouwen van huizen en steigers, en voor het maken van boten. Door modernisatie, zoals de komst van de kettingzaag, buitenboordmotoren en machines, vinden er veranderingen plaats in het gebruik van het bos, die echter niet zorgen voor drastische veranderingen.

Anders wordt het wanneer er concessies worden verleend aan houtmaatschappijen zonder medeweten van het gros van de dorpelingen. De aanleg van een weg zorgt voor een voelbare verandering in het bos. Aan weerszijden van de aangelegde weg wordt er hout gekapt, er vindt een verstoring plaats in de fauna, de dieren, en als gevolg daarvan ook de flora, de samenstelling van het bos. De meeste van de lokale bewoners hebben geen baat bij een dergelijke vorm van ontwikkeling.

Advertentie