Suriname gaat momenteel door een IMF-programma. In ruil voor monetaire ondersteuning moet de Surinaamse regering hele harde monetaire maatregelen en begrotingsbezuinigingen doorvoeren. Terwijl deze IMF-ondersteuning ook leningen zijn die terugbetaald moeten worden, wordt weinig daarvan besteed om de duurzame productie in ons land te verhogen. Wat als het IMF-programma eindigt? Heeft de regering dan haar begroting op orde? Waar haalt de regering het geld vandaan voor onze verdere ontwikkeling? Hoe financieren we de hervormingen en vernieuwingen die noodzakelijk zijn in onder andere het onderwijs, gezondheidszorg, huisvesting en de economie?

Suriname zal vroeg of laat uit de schaduw van het IMF moeten stappen. Uiteindelijk zal Suriname zich moeten richten op een toekomst die niet langer afhankelijk is van het IMF, en zeker ook niet van leningen, maar gedreven wordt door opbrengsten uit de immense rijkdommen die het land bezit. Na de zevende en laatste tranche van het IMF is het cruciaal dat we ons afvragen: “Wat nu?” Het antwoord ligt niet alleen in terugbetalingsschema's en voorwaarden, maar vooral in hoe we onze natuurlijke hulpbronnen kunnen omzetten in duurzame economische groei.

Decennialang is Suriname bekend om haar overvloed aan natuurlijke rijkdommen. Het is hoog tijd dat we deze rijkdommen niet langer alleen erkennen, maar actief benutten om ons land te ontwikkelen tot een welvarende natie. Dit vereist niet alleen visie van onze politieke leiders, maar ook daadkrachtige actie die verder reikt dan verkiezingsretoriek. Het vereist het bewustzijn van onze leiders dat Suriname na onze onafhankelijkheid in 1975 ingericht moet worden naar de belangen en behoeften van het Surinaamse volk op de eerste plaats.

Te midden van economische uitdagingen, braindrain, en diepgewortelde structurele problemen moeten we daarom radicaal anders gaan denken over leiderschap, democratie en nationale ontwikkeling. Dit betekent kritisch kijken naar welke leiders we kiezen, hoe we hun prestaties beoordelen en hoe we als samenleving blijven participeren na de verkiezingen. Onze leiders zullen los moeten komen van het koloniaal denken, dat namelijk de opbrengsten van onze natuurlijke hulpbronnen worden ingezet voor welzijn en welvaart van slechts een kleine selecte groep.

Alleen door deze radicale verschuiving in denken kunnen we de offers van IMF-leningen rechtvaardigen en een toekomst creëren waarin Suriname bloeit op basis van haar eigen kracht. Laten we op basis van een nieuw politiek denken samen streven naar een Suriname waarin welvaart niet langer een droom is, maar een werkelijkheid voor alle Surinamers.