De Braziliaanse muzikant Sergio Mendes, die bossa nova in de jaren 60 bij het internationale publiek bekendmaakte, is vrijdag op 83-jarige leeftijd in Los Angeles overleden, aldus zijn familie. In een verklaring op zijn website zei de familie dat Mendes, die leed aan de gevolgen van langdurige Covid, vredig stierf, omringd door zijn vrouw en kinderen.

Mendes, een van de meest succesvolle Braziliaanse artiesten internationaal, nam meer dan 35 albums op, waarvan er veel goud of platina werden in de VS. In 2012 kreeg hij een Oscar-nominatie voor het meeschrijven van het nummer 'Real in Rio' uit de animatiefilm Rio.

Mendes, drievoudig Grammy Award-winnaar en Oscar-genomineerde, trad voor het laatst op in november 2023 voor uitverkochte en razend enthousiaste zalen in Parijs, Londen en Barcelona.

Mendes laat "een ongelooflijke muzikale erfenis na van meer dan zes decennia van een uniek geluid dat voor het eerst werd getoond door zijn band Brasil '66", aldus de familie.

De Amerikaanse muzikant Herb Alpert, die Mendes hielp zijn internationale carrière te lanceren, zei op Instagram dat Mendes "een buitengewoon begaafde muzikant was die Braziliaanse muziek in al zijn varianten met elegantie en vreugde naar de hele wereld bracht."

De bandleider en componist is vooral bekend van de vrolijke Latijnse pophit 'Mas Que Nada' en het geven van Braziliaanse draai aan Engelse nummers zoals 'The Look Of Love' en The Beatles' 'The Fool On The Hill'.

Zonovergoten hits
Mendes, de zoon van een arts, werd geboren in Niteroi, Brazilië, en studeerde aanvankelijk klassieke piano, met de bedoeling concertpianist te worden. Maar zijn leven veranderde in 1956 toen hij zijn eerste jazzplaat hoorde, 'Take Five' van de Amerikaanse muzikant Dave Brubeck, en hij stopte met zijn studie.

"Voor mij was dat, zou ik zeggen, een van de ongelooflijke momenten in mijn leven," vertelde hij in 2014 aan het Amerikaanse radiostation NPR, "want toen ik dat hoorde, had ik geen idee van jazz of zoiets".

Hij begon te spelen in nachtclubs in Rio de Janeiro, net toen de bossa nova-rage toesloeg - en begon zich in die scene te verdiepen, samen met andere grootheden zoals Antonio Carlos Jobim en João Gilberto.

Zijn eerste opname, Dance Moderno, werd in 1961 uitgebracht op het label Philips Records. Drie jaar later vertrok hij uit Brazilië naar de VS om te ontsnappen aan de militaire dictatuur, maar dat was geen gemakkelijke overgang.

Zijn Braziliaanse bandleden keerden terug naar huis, waardoor Mendes gedwongen werd een nieuwe groep te vormen. Deze heette Brasil '66 en bestond uit twee Amerikaanse zangeressen, Lani Hall en Karen Philip.

Ze waren verbonden aan A&M Records en hadden een winnende formule gevonden: jazzy uitvoeringen van populaire Braziliaanse liedjes naast samba-versies van de hits van die tijd. Ze scoorden hun eerste grote hit met Mas Que Nada, een zonovergoten cover van een origineel van Jorge Ben, vol met vingerklikken, schuddende shakers en een uitbundig refrein dat zingt over de drang om te dansen.

Er zit "iets heel magisch in dat gezang", herinnerde Mendes zich later. "Mensen houden van dat lied - overal ter wereld." Het was het eerste Portugeestalige lied dat een wereldwijde hit werd; en stuwde Brasil '66's titelloze debuutalbum naar de top 10 van de Amerikaanse hitlijsten.

Op latere platen perfectioneerde Mendes zijn mix van westerse melodieën en Braziliaanse ritmes, waarbij hij Simon & Garfunkels 'Scarborough Fair' en Otis Reddings (Sittin' On) The Dock Of The Bay coverde.

Toen hij 'The Fool On The Hill' van The Beatles coverde op het album 'Look Around' uit 1967, schreef Paul McCartney Mendes een brief waarin hij hem vertelde dat het zijn favoriete versie van het nummer was.

Hoewel zijn muziek destijds werd afgedaan als "easy listening", was hij enorm populair, speelde hij arenatours en trad hij op in het Witte Huis voor presidenten Lyndon B. Johnson en Richard Nixon.

Hij was een vaste gast in tv-shows met artiesten als Perry Como, Jerry Lewis, Fred Astaire en Frank Sinatra, met wie hij een hechte vriendschap sloot.

In de jaren 70 lanceerde hij zijn band opnieuw als Brasil '77, maar zijn commerciële fortuin nam af totdat het comebackalbum uit 1983, Sergio Mendes, hem de grootste hit uit zijn carrière opleverde: een cover van de Dionne Warwick-klassieker 'Never Gonna Let You Go'.

Het succes kwam bijna per ongeluk, want Mendes voegde het nummer pas op het laatste moment toe aan zijn repertoire. "Alle andere nummers op het album waren vrolijk en feestelijk. Ik had een ballad nodig op het album, gewoon om het tempo een beetje te veranderen," zei hij in een interview voor The Billboard Book of No. 1 Adult Contemporary Hits.

In 1992 won hij een Grammy voor zijn album Brasileiro, met daarop verschillende nummers van de jonge percussionist en zanger Carlinhos Brown - nu een van de meest vooraanstaande muzikanten van Brazilië.

Een van hun samenwerkingen was Magalenha - een vrolijk nummer dat werd aangestuurd door de energieke klanken van Bahiaanse percussionisten uit de straten van Rio - dat al snel een Latijnse standaard werd.

Twee decennia later, in 2012, ontving het duo een Oscar-nominatie voor hun werk aan de soundtrack van Rio.

De toevoeging van 'Mas Que Nada' aan de soundtrack van Mike Myers' Austin Powers-film introduceerde Mendes in 1997 bij een heel nieuw publiek en begin 21e eeuw was het grootste deel van zijn eerdere catalogus opnieuw uitgebracht voor nieuwe fans.

Rond dezelfde tijd begon Mendes elementen van hiphop in zijn geluid te verwerken, door samen te werken met de Black Eyed Peas aan een nieuwe versie van 'Mas Que Nada' en door nummers op te nemen met rappers als Common en Q-Tip.

Mendes had ook een cameo in de 24 uur durende video voor Pharrell Williams' Happy; en won een lifetime achievement award bij de Latin Grammy's van 2005.

Een film over zijn leven, Sergio Mendes In The Key Of Joy, werd uitgebracht in combinatie met een nieuw album in 2020 - en hij bleef tot voor kort live spelen, inclusief een optreden op het London Jazz Festival afgelopen oktober.

Om zijn filosofie over muziek samen te vatten, zei Mendes ooit: "Als ik denk aan Braziliaanse muziek, zijn de eerste woorden die in me opkomen vreugde, viering, feest. Ik denk dat het in de geest van de mensen in het algemeen is."

De muzikant wordt overleefd door zijn vrouw, Gracinha Leporace, die op veel van zijn platen zong. Hij had ook 5 kinderen.

Advertentie