Sociale uitsluiting, oftewel het in sociaal en materieel opzicht niet mee kunnen doen, in onze samenleving komt in vrijwel alle bevolkingslagen voor. Mannen, 18- tot 55-jarigen, laag en middelbaar opgeleiden hebben in de samenleving er even vaak mee te maken als vrouwen. Uitgesloten zijn de andere leeftijdsgroepen en hoog opgeleiden. Ook is er een omgekeerde relatie met het inkomen: hoe hoger het inkomen, hoe kleiner de groep die is uitgesloten.

De groep die uitgesloten is in Suriname als gevolg van het gevoerde beleid is enorm gestegen, met als gevolg een toename in de criminaliteit en het afnemen van morele standaarden en ethische normen. Uitsluiting in Suriname is veelal het gevolg van het rampzalige beleid dat wordt gevoerd. Het wegnemen van de subsidies zonder voor een goed vangnet te zorgen voor de middenklasse en de lagere inkomens groepen heeft daar grotendeels aan bijgedragen. Ook de oneerlijke belasting van de samenleving is daar debet aan. De loontrekkers en anderen met hun gelijkgestelden, worden hard getroffen door de vele verhogingen van onder andere de nutsvoorzieningen en de kosten van levensonderhoud. Door al deze ontwikkelingen ontstaat er armoede met als gevolg weinig tot geen sociaal contact wat weer leidt tot sociale uitsluiting.

Een steeds groter wordend deel van onze bevolking heeft heel weinig sociaal contact en een gebrek aan inkomen. Deze Surinamers hebben professionele hulpverlening nodig. Echter kan juist deze groep het niet krijgen. Deze groep kampt tevens met betaalachterstanden en heeft vaak niet genoeg geld om een keer in de twee dagen een warme maaltijd te bereiden, of kinderen naar school te sturen etc. Als gevolg hiervan wordt sociaal onwenselijk gedrag, zoals het op straat gooien van afval, prostitutie en gelegenheidsdiefstal, relatief acceptabel.

Het is daarom belangrijk dat het roer wordt omgegooid om verder afglijden van onze samenleving een halt toe te roepen. Een minister vervangen met een ander uit dezelfde partij, zal niet voor verbetering zorgen. Het probleem is namelijk niet de man, maar de partij waar de man deel van uitmaakt en die totaal geen visie heeft, voor wat betreft sociaal-financiële ontwikkeling van een samenleving.  We moeten helaas constateren dat ook jongeren die deel uitmaken van deze groep partijen onder invloed van hun respectieve voorzitters, de kluts totaal kwijt zijn geraakt.

Ieder individu dat in een neerwaartse spiraal van armoede terechtkomt, krijgt te maken met grote en kleine problemen op verschillende terreinen: de HVB spreekt van multiproblematiek. Dit vraagt van het beleid om een zogenaamde governance-aanpak. De eerste stap is dat we landelijk een gecombineerd participatiebeleid (social inclusion policy) uitwerken. De tweede stap betreft het rendementsdenken. Het is immers de vraag hoe dat landelijk gecombineerd participatiebeleid zo efficiënt en effectief mogelijk te maken is. De derde gaat over de inzet van informele ondersteuning. Zelfredzaamheid en empowerment van burgers zijn belangrijk, maar leiden niet vanzelf tot minder sociale uitsluiting. Er moet tegelijkertijd aandacht zijn voor een menswaardig inkomen en een duurzame arbeidssituatie. Dit alles is terug te vinden in het O +O = O concept van de HVB. En is reeds uitgewerkt.