Het publiek op de uitvaartdienst bij de Kamer van Koophandel & Fabrieken zaterdag, barstte om de zoveel tijd in lachen uit wanneer familieleden en vrienden van Lackin op het podium hun ervaringen delen. Lackin heeft vele bijnamen gehad: Jonne, señor Lackin, papa, Pinokio, Wallfish, amba Lack. Jonne was de eerste; een buurvrouw kon geen ‘jongen’ zeggen maar ‘jonne’. Die bijnaam is de meest bekende. 

Over politiek en de politieke carrière is er nauwelijks gesproken. De dienst was geconcentreerd op “de grote broer, die voorbeeldige oom, die goede vriend, een vader die leefde voor zijn gezin, de man die dingen gedaan kreeg, de man die ondanks persoonlijk verlies sterk bleef voor anderen.” Lackin heeft enkele jaren geleden zijn zoon, een piloot, verloren in een vliegtuigcrash. “Hij gaf zonder te vragen en als je viel zou hij je dragen,” vertelt neef Kenny Lackin met een gedicht. “Zelf heeft hij veel gedragen maar heeft zich hoe dan ook, waar dan ook vol liefde gedragen. Ken je dat gevoel van zweven, hoger streven, krijgen en geven? Dat was zijn leven.”  

Een van de veelbesproken eigenschappen van Lackin was zijn vermogen om mensen voor zich te winnen, heel snel vriendschappen te sluiten en het onderhouden van die relaties. Arts Pascual Zegelaar, die Lackin heeft vergezeld naar Colombia nadat zijn ziekte was vastgesteld en hier geen hulp voor was, heeft in de laatste dagen ook een hechte band met hem opgebouwd. “Toen ik nog in Cuba studeerde en hij op bezoek kwam, bracht hij altijd dat Suriname gevoel mee. Maar de laatste dagen hebben we zoveel diepe gesprekken gehad, we hebben een band opgebouwd. Op een gegeven moment dacht men dat ik zijn zoon was. Jammer genoeg ben ik dat niet.  Ik zal hem niet herinneren als een patiënt maar como un papa. Hasta luego señor Lackin.” 

Het personeel van de Coördinatie Mileu van het Kabinet van de President, waar Lackin vóór zijn overlijden nog leiding aan gaf, heeft hem als ‘amba Lack’ gekend. Zijn vermogen om met slechts enkele ‘keynotes’ bepaalde onderwerpen te presenteren alsof hij zelf bij het ontstaansproces betrokken was, zal hen nog heel lang bijblijven. “Zoals amba Lack ons voor zijn vertrek naar Colombia toesprak “this is your captain speaking” zeggen wij nu: vaarwel captain amba Lack.” Twee zusters van ‘Jonne’ hebben meermalen het publiek geroerd en laten lachen.

Bij de geboorte was hij heel erg klein. Op jonge leeftijd is hun broertje van een verdrinkingsdood gered. Op zijn 10e was hij ernstig ziek, een been zou geamputeerd moeten worden. Maar hij is ook daar doorheen gekomen. Hij is niet altijd lief geweest, en zelfs als ‘grote man’ kon hij wegkomen met bepaalde streken. Hij is ook een lolbroek geweest, delen de zusters en vrienden mee. Ook bij zijn dood heeft hij achteraf bekeken voor nog meer gelach gezorgd, geven ze aan. “Toen Jonne overleed dachten we ‘we hebben een arts (dokter Zeegelaar)' die ons gaat ondersteunen, en hij huilde juist het hardst. Hij huilde meer dan ons terwijl we dachten we gaan op hem steunen…”

President Desi Bouterse had een brok in de keel. Hij geeft aan dat de dood van Lackin een verrassing is geweest. “Het moment zal er zijn, daar kunnen we niet om heen,” merkte Bouterse op. “Maar laten we ervoor zorgen dat wanneer het moment gekomen is, men net zo kan praten over u als men nu over Jonne praat. Ik neem geen afscheid, ik geloof dat hij zich in een andere dimensie bevindt.” 

Aan het eind van de dienst is een collecte opgehaald die meer dan SRD 5.000 heeft opgebracht. Toen was het tijd om de laatste groet te brengen. Statig is de blauwe kist naar het Pandit Paragh Jagdew Crematorium begeleid. Halverwege hebben de dragemans overgenomen. Onder begeleiding van de Militaire Kapel is de kist dansend op het terrein gebracht. Daar hebben de militairen weer overgenomen, zijn saluutschoten gelost en is de vlag aan weduwe Kamla Lackin overhandigd. De dragemans hebben de kist gedragen naar de oven. Toen waren de tranen helemaal niet meer tegen te houden…

René Gompers