Als gezin en familie van de persoon Desiré Delano Bouterse zijn wij in diepe rouw. Wij rouwen samen met vele politieke en niet politieke vrienden en naasten van hem. Naar Surinaamse traditie, is begeleiding van de dode naar het hiernamaals, maar ook respect voor het lijk van de overledene, doordrongen in alle godsdiensten en culturele rouwrituelen in ons land. 

Eenmaal geconfronteerd met het voldongen feit dat hij er niet meer is, hebben we meegewerkt aan onderzoekshandelingen waarvan ook wij onderwerp zijn geworden, want wij leggen niemand een strobreed in de weg. Van de inbeslagname van het lijk is publiekelijk verslag gedaan in de media en dat de doodsoorzaak moest worden vastgesteld, was ook voor ons begrijpelijk. Als naasten, hebben wij via de media de doodsoorzaak moeten vernemen, hetgeen pijnlijk en meer nog vernederend is wanneer we de details van de doodsoorzaak in medische termen en subjectieve waardering in een officieel persbericht vernamen. 

Het Openbaar Ministerie bestaat toch ook uit mensen, was de eerste gedachte die bij ons opkwam en de dood overkomt toch ons allemaal, vroegen wij ons af. Zoals wij het begrepen hebben, hebben zich twee typen onderzoek voorgedaan, met betrekking tot het stoffelijk overschot van onze geliefde Desi. Het ene onderzoek was gericht op het vaststellen van de doodsoorzaak terwijl het tweede onderzoek was gericht op het vaststellen door wie het stoffelijke overschot naar huis is gebracht. 

Het vaststellen van de doodsoorzaak had te maken met het predicaat 'voortvluchtige veroordeelde' en had het obductierapport als deel van een strafdossier moeten worden beschouwd. Het motief van de obductie is om vast te stellen of er sprake is van ongebruikelijke aspecten van de oorzaak, zoals bijvoorbeeld een misdrijf. Waarderen van de reden van de medische doodsoorzaak en het delen daarvan met de media, terwijl van regeringswege is gecommuniceerd aan de gemeenschap "de respectvolle uitvaart en afscheid van oud- president Desire Delano Bouterse", is voor ons als familie en naasten, tegenstrijdig en naar de dode allesbehalve respectvol. 

Obductierapporten zo wij weten, worden als deel van het dossier ter inzage gegeven aan de nabestaanden en zo nodig informatief in publiciteit gebracht. Het onnodig voorzien van waarderingen aan de doodsoorzaak, is onbehoorlijk en niet informatief en wordt dan ook beschouwd als krenkend, zeker als deze waarderingen in de gemeenschap en internationaal, een eigen leven gaan leiden.

Niet alleen hij die niet meer is, maar ook wij als gezin, naasten en geliefden, hebben recht op fysieke, psychische en morele integriteit en op eerbiediging van het privéleven en gezin, om maar de Grondwet te citeren.

Hoewel ook wij weten dat in de wereld voorbeelden zijn van veroordeelde oud presidenten die een begrafenis met staatseer of een staatsbegrafenis werd aangeboden, hebben wij als familie en naasten aan niemand het verzoek van staatseer gedaan voor de uitvaart van onze Desi. Wij zijn van mening dat een volkspresident niet zal zitten wachten op staatseer en begrijpen wij de discussie daaromtrent helemaal niet. 

In Suriname zeggen we: van de doden niets dan goeds, maar vandaag ervaren we vanuit de regering juist het tegenovergestelde. Aan een volkspresident zal het volk de laatste eer bewijzen. Ondertussen bereiden wij ons voor op de laatste groet aan onze stoffelijke Desi, want de dood is een horizon en de ziel is onsterfelijk.