Met iets meer dan een half miljoen inwoners lukt het maar niet om structureel goede sporters af te leveren, die ook in de regio hun mannetje kunnen staan. Er worden heel veel takken van sport beoefend, maar het rendement is erg bedroevend. Naar mijn inziens dingen teveel sportbonden naar de gunsten van het aantal mensen dat zich zou willen verdiepen in de sport. De jongsten onder ons worden op school geconfronteerd met enkele takken van sport, maar lang niet elk kind is geïnteresseerd in het aanbod. Toch zien we dat jaar in, jaar uit steeds weer hetzelfde sportcurriculum wordt aangeboden, zonder na te gaan hoeveel van deze kinderen daadwerkelijk doorstromen naar een sportvereniging om zich verder te bekwamen.

Met een betere aanpak zou het vak lichamelijke opvoeding -zoals dat vroeger genoemd werd-, een wezenlijke bijdrage kunnen leveren aan de fysieke ontwikkeling van het schoolkind, door vanaf de kleuterschool spelenderwijs noodzakelijke motorische vaardigheden, ruimtelijk inzicht en verschillende bewegingspatronen te introduceren en aan te leren. Deze vaardigheden kunnen daarna in de volgende leerjaren verder uitgediept worden, zodat de kinderen de gewenste souplesse ontwikkelen en zich de specifieke vaardigheden die vereist zijn bij de respectieve takken van sport, makkelijker eigen kunnen maken. Zo een aanpak zou zowel de kinderen als de sportverenigingen ten goede komen, omdat een
kind dat op jonge leeftijd bijvoorbeeld geleerd heeft om op de juiste wijze te springen, zich kan aansluiten bij een
vereniging waarbij deze vaardigheid noodzakelijk is.

Opvallend is dat juist een sport die gedurende het hele leven noodzakelijk is voor elk individu, uit het curriculum is gehaald. Enkele decennia geleden maakte zwemmen deel uit van het sportcurriculum dat op de basisschool werd aangeboden. Om onduidelijke redenen is dat niet langer het geval, terwijl zwemvaardigheid noodzakelijk is om de zelfredzaamheid in water, te bewerkstelligen. Het gevolg van deze onbegrepen wijziging in het sportaanbod op openbare basisscholen is dat nu heel wat kinderen niet weten te zwemmen, omdat veel ouders het zich niet kunnen permitteren om hun kinderen op zwemles te zetten. Het zou goed zijn om schoolzwemmen wederom op te nemen in het sportaanbod van
basisscholen en zo het aantal verdrinkingsgevallen aanzienlijk te verminderen, zwemmen is namelijk een
levensreddende vaardigheid die gedurende het hele leven van pas kan komen.

Zoals het bij de overige takken van sport die via de school worden aangeboden het geval is, zullen niet alle kinderen die leren zwemmen, uitgroeien tot topzwemmers. Daarvoor zullen ze zich verder moeten bekwamen op een zwemschool, dus hoeven zweminstructeurs geen broodvrees te hebben wanneer schoolzwemmen weer wordt toegevoegd aan het curriculum. Noodzakelijk is dat alle kinderen tenminste de gelegenheid krijgen om zelfredzaam te worden. Verder is het de hoogste tijd om daadwerkelijk te doen wat van belang is bij de opleiding van kinderen. Hoe eerder kinderen een vaardigheid wordt aangeleerd, hoe groter de kans dat zij zich die vaardigheid eigen maken. De hierboven besproken methode is dus van waarde voor elke tak van sport, vandaar dat reeds op de kleuterschool begonnen moet worden met het aanleren van basis motorische vaardigheden. Het kan toch niet zo moeilijk zijn om dit te verwezenlijken?

Mireille Hoepel