Het is geen geheim: Suriname is een van de groenste landen ter wereld. Bijna 93% van het land is bedekt met regenwoud, een getal dat bijna te mooi is om waar te zijn. Toch is dit de realiteit. Maar waarom zien we Suriname dan niet in de headlines als een boegbeeld in de strijd om het behoud van de Amazone? Misschien omdat Suriname geen aandacht zoekt, of misschien omdat er een onderliggend probleem is dat veel complexer is dan simpelweg bos versus industrie. Suriname heeft zichzelf lang gepositioneerd als een land dat zich inzet voor natuurbescherming. Het is makkelijk om te wijzen naar illegale goudmijnbouw of de houthandel als de grote boosdoeners, maar hoe vaak kijken we naar onszelf, naar de keuzes die wij maken als wereldbevolking, en de keuzes die we Suriname eigenlijk niet bieden? Economisch staat het land namelijk voor enorme uitdagingen. Als een van de armere landen in Zuid-Amerika, is Suriname bijna gedwongen om keuzes te maken die haaks staan op de idealen van natuurbescherming. Je zou kunnen zeggen dat de wereld Suriname dwingt om concessies te doen, simpelweg omdat het land de middelen niet heeft om te doen wat werkelijk nodig is om het regenwoud te beschermen.Het is tijd voor een eerlijk debat over hoe de wereld werkelijk omgaat met landen als Suriname. Als we willen dat het Amazonegebied blijft bestaan, als we willen dat de longen van de aarde blijven functioneren, dan moeten we Suriname de kans geven om die rol te vervullen zonder dat het zichzelf daarbij opoffert. Het zou niet moeten gaan om complimenten geven, maar om structurele steun, om echte samenwerking. Suriname kan een cruciale rol spelen in de bescherming van de Amazone, maar dan moet de wereld ook werkelijk iets terugdoen. Want Suriname kan het niet alleen. Laten we het daar eens over hebben, voordat het te laat is.

Advertentie