In een ondanks de peperdure kaartjes stijf uitverkocht Franklin Essed-stadion verloor Natio vrijdagavond met 1-0 van Canada. Daar viel weinig op af te dingen. Het was dat doelman Etienne Vaessen in bloedvorm stak en de verdedigers met hun hoofd, schouder, knie of teen nogal wat kansrijke Canadese schoten onschadelijk wisten te maken, anders was de nederlaag een stuk hoger uitgevallen.

Verliezen van Canada, de nummer 35 van de wereld en tweede op de Concacaf-ranglijst, is bepaald geen schande. De selectie van de vrijdagavond driftig gebarende en geregeld protesterende coach Jesse Marsch, is al jaren bij elkaar. Deelname aan de WK-eindronde in 2022, onder meer na de 4-0 overwinning tegen Suriname in de voorronde, werd in Canada beschouwd als een mooie voorbereiding op het toernooi in 2026 waar het als gastland aantreedt. Dan moeten Alphonso Davies - die de interlands tegen Suriname wegens oververmoeidheid aan zich voorbij laat gaan -, Jonathan David en hun teamgenoten pas echt hun piekmoment beleven.

Niet dat er zoveel misging aan de Surinaamse kant; over het algemeen waren de Canadezen superieur. Fitter bovendien omdat ze stuk voor stuk wekelijks in de basis staan bij hun club. Dat is bij de Surinaamse internationals lang niet altijd het geval. Ook om die reden wonnen de Canadezen bijna alle duels, zetten ze voortdurend de verdediging van natio onder druk en gunden ze de meer offensieve middenvelders Justin Lonwijk en Djevencio van der Kust nog geen halve seconde om de bal te controleren. En als een van hen al de kans kreeg om Sheraldo Becker of de keihard werkende Gleofilo Vlijter in stelling te brengen, dan was de steekpass niet nauwkeurig.

Het meeste balbezit was dan ook voor Vaessen die met lange trappen zijn spitsen probeerde te bereiken. Meestal tevergeefs. In 90 minuten schoot Suriname precies nul keer op doel. Wel kopte Vlijter in de tweede helft op de lat en knalde hij een keer in het zijnet. Daarnaast zag Becker zijn schot vanuit redelijk kansrijke positie mislukken. De Canadezen stelden daar elf doelgerichte schoten tegenover. Tien keer volgde een redding van Vaessen. Maar de elfde ging erin, al was het pas tien minuten vóór tijd. Na een fraaie assist van David tikte invaller Junior Hoilett van dichtbij de bal via de onderkant van de lat in het Surinaamse doel. Één schot viel in de buitencategorie van de wonderbaarlijke caramboles. Dat was toen de Canadees-Nigeriaanse aanvaller Tanitoluwa Oluwaseyi de bal via beide palen in de handen van Vaessen mikte. Secondelang rolde een golf van verbazing en opluchting over de tribunes.

Of ik nog tips heb voor de return van aanstaande dinsdag? Toevallig wel. Door met Immanuel Pherai en Virgil Misidjan te starten komt er meer durf in het Surinaamse spel. Canada zal ook in Toronto willen domineren en snel een doelpunt willen maken. Dat levert gegarandeerd ruimte op voor de Natio-spitsen. Als de bal dan wel een keer achter de Canadese verdediging komt, zoals vrijdagavond in de tweede minuut gebeurde toen de eindpass van Becker jammer genoeg precisie miste, dan… Nou ja, wie weet trekken we dan de stand gelijk en raken de Canadezen uit hun doen. De wonderen zijn de wereld nog niet uit.

Nog eentje dan: Renske Adipi speeltijd geven. Jazeker, ‘wi egi Kanté’ heeft geen wedstrijdritme omdat de competitie in de hoogste klasse al wekenlang tot nader order stilligt. Dat is een valide argument om een speler op de bank te houden. Ma wakti no: Kanté staat altijd aan. Competitie of niet, zodra de man uit bed komt, draaft hij achter een bal aan. In juni volgend jaar, tijdens de WK-kwalificatiewedstrijden tegen Puerto Rico en El Salvador, gaan we ongetwijfeld nog veel plezier aan hem beleven. En aan de rest van deze selectie. Dan komt het er echt op aan.