Hoeveel leden van de regering zouden hun vinger opsteken als hen de vraag gesteld zou worden of ze woedend zouden zijn als hun kind op 19 november nog niet naar school zou gaan, terwijl deze op 1 oktober is begonnen. Ik durf te wedden dat ze als een olifant in een porseleinen kast te keer zouden gaan. Of misschien ook niet. Ze zouden hard lachen omdat ze weten dat hun kinderen of op een particuliere school zitten of in het buitenland studeren als ze wat ouder zijn. Ze zitten echt niet op scholen waar in sommige buurten kinderen om de ene dag naar school gaan. Ook niet op scholen waar er geen stroom en water is waardoor kinderen met een emmer water toiletten moeten doorspoelen.

Minister Henry Ori vroeg maandag aan Assembleeleden hoeveel van hen hun vinger zouden opsteken als de vraag aan hen gesteld zou worden of hun zus of familielid in het binnenland les zou willen geven. Hij weet zeker dat hij weinig vingers zou zien. Voor de meeste leerkrachten is het niet aantrekkelijk om alle ontberingen te ondergaan in het binnenland, zonder dat ze er een behoorlijke waardering voor krijgen.

Al vóór de onafhankelijkheid heeft het land met onderwijsproblemen in het binnenland te kampen. Na de Binnenlandse Oorlog was het nog moeilijker om nieuw leven in te blazen na alle ravage die was aangericht. Er wordt nog te weinig gedaan om de problemen structureel op te lossen. Het is op geen enkele manier goed te praten dat pas na een maand de scholen zijn opgestart in Sipaliwini en dat er nog steeds kinderen zijn die nog geen les krijgen. Minister Henry Ori kan uit het hoofd alle obstakels opsommen, maar daarmee zijn de kinderen niet geholpen. Er moeten per direct oplossingen komen, want het is haast crimineel dat kinderen die al een achterstand hebben nog meer de grond ingeboord worden.

Alle kinderen, waar ze ook wonen, moeten gelijke kansen krijgen tot het volgen van onderwijs. Als ze zich niet kunnen ontwikkelen, is hun toekomst bij voorbaat verpest. De ongelijkheid tussen het binnenland en het kustgebied moet worden verkleind. Onderwijs is heel belangrijk voor de economische ontwikkeling van het gehele land. Daarvoor moeten alle kinderen zich kunnen ontwikkelen. Er is een congres gehouden over het onderwijs binnenland. Daar zijn de problemen weer eens opgesomd als een versje. De tijd van praten is voorbij, er is acuut actie nodig.

 

Tot in Azerbeidzjan wordt vol trots verkondigd dat Suriname het groenste land ter wereld is. Meer dan 90% van het land is bedekt met het groenste groen. Het bos is - ondanks alle goudactiviteiten waar de aarde goudbruin wordt omgewoeld met graafmachines - Surinames gift aan de wereld. Een van de weinige landen die carbon negatief is. Misschien is het oerwoud te veel bedekt opdat we de ellende, de verwaarlozing en de achterstand van de bewoners in het binnenland niet kunnen zien. Dat er geen gewetenswroeging ontstaat dat kinderen gebrekkig of geen onderwijs krijgen en daardoor gedoemd zijn om in de modderpoel tussen de woudreuzen in de vicieuze cirkel te blijven ronddraaien.

Nita Ramcharan