Aan het begin van dit jaar kwam een interessante maatschappelijke discussie op gang in enkele deelstaten van de VSA. In Nebraska, Alabama, Louisiana en Utah gingen geluiden op om burgers fiscale voordelen te geven om te beleggen in goud. Daarnaast werd door diverse politici in deze staten betoogd dat ook de Staat meer in goud zou moeten beleggen. De reden daarvoor: om zich te beschermen tegen de monetaire catastrofe waarin de Federale overheid dreigt terecht te komen.

De hoge schulden van de Amerikaanse overheid, oorlogsdreigingen in combinatie met oplopende inflatie vormen een gevaar voor de waarde van de dollar. Particulieren, institutionele beleggers en nu ook deze vier deelstaten zoeken naar bescherming tegen het mogelijke gevaar.

In april dit jaar werd in de staat Nebraska een wet aangenomen (bill LB 1317) die kapitaalwinsten op beleggingen in bullion goud vrijstelt van inkomstenbelasting. De staten Alabama en Louisiana volgden in mei dit jaar met aangepaste wetten (SB 297 en SB 232 respectievelijk) die eveneens winsten op handel in bullion goud vrijstellen van inkomstenbelasting. Voorts staat de wetswijziging in Louisiana expliciet toe dat bullion goud als betaalmiddel kan worden gebruikt bij handelstransacties binnen de grenzen van de Staat.

De staat Utah gaat een stapje verder met de wet (HB 348) die in mei dit jaar werd gepasseerd: daarbij wordt de staat geautoriseerd om een deel van de reserves te beleggen in goud en andere edele metalen: de belangrijkste reden hierbij is om de Staat te beschermen tegen het falende monetair en fiscaal beleid van federale overheid. Tegen die achtergrond vreest men stijgende tekorten en schulden, stijgende inflatie, ontwaarding van de dollar, stijging huizenprijzen en woningnood, terwijl ook de internationale gemeenschap steeds meer afstand gaat nemen van de US-dollar als reserve valuta.

Ten eerste erkent de wet dat goud en zilver in basis gewoon geld zijn. Edelmetalen werden al lange tijd gebruikt als universeel ruilmiddel: de Staat Louisiana vond het nodig om dit expliciet vast te leggen bij wet en daarmee kennelijk het gebruik als zodanig te stimuleren.

Ten tweede erkent de wet, wellicht impliciet, dat het beste geld voortkomt uit vrijwillige ruil: het gebruik van goud als ruilmiddel wordt niet opgelegd, wel aangespoord.

In de huidige economische omgeving die geteisterd wordt door inflatie, is het niet verwonderlijk dat gewone mensen edele metalen willen gaan aanhouden, mogelijk daarin willen handelen of zelfs gebruiken als ruilmiddel voor andere goederen, dus betalen in goud. En de wetgeving vergemakkelijkt het verkrijgen van en het gebruiken van goud als betaal- en oppotmiddel, terwijl er ook fiscale incentieven worden gegeven.

In een vorige column werd al de productie van goud in kaart gebracht: de kleinschalige goudsector is goed voor ca. 40% van deze productie waarvan het leeuwendeel wordt geëxporteerd.

Bij de export van goud ontvangt de verkoper of exporteur de tegenwaarde in USD, verdient de Staat een royalty van 5.5% en het consentrecht van 1.5% van de exportwaarde, terwijl het goud in handen van de afnemer in het buitenland blijft.

De totale belasting bij export is een slordige 7%: de afgelopen jaren is de kleinschalige goudsector geraakt door stijgende brandstofkosten en hogere belastingen waardoor de winst per gram goud flink is gedaald. Bijgevolg is ook de productie dalende.

Bestaat er niet een mogelijkheid dat de Staat Suriname een deel van het goud opkoopt en toevoegt aan de reserves tegen een lagere belasting dan de 7% bij export. Om te beginnen komt het belastingvoordeel ten goede van de kleinschalige goudproducent op wie de 7% wordt verhaald door goudhandelaren. Daarmee is er gelijk een prikkel voor meer productie.

In deze sector vinden naar schatting 12.000 mijnbouwers emplooi die hun gezinnen onderhouden. Een belastingvoordeel heeft direct impact op de welvaart van een grote groep zelfstandigen. Er zijn nog meer spin-off effecten die in de column zijn gekwantificeerd.

De Staat zou de opkoop van het goud verder in SRD’s kunnen financieren en de kleinschalige mijnbouwer kan met gemak deze SRD uitgeven aan lokale exploitatiekosten. Indien op deze wijze teveel SRD’s in omloop komen, zou dat middels open markt operaties geneutraliseerd kunnen worden. Het op deze wijze verkregen goud kan in de reserves fungeren als goede dekking voor de lange termijn koopkracht van de SRD/bescherming tegen nationale en internationale inflatie. Daarnaast kan het goud ook fungeren als dekking voor korte termijn leningen/swaps.