Terwijl de verkiezingsstrijd in volle hevigheid aan de gang is en er zelfs sprake is van ruzies en vernieling van propagandamateriaal en ik er hard middenin sta als coördinator van het mediacampagneteam van de VHP (en nu ook als perschef van het landelijk campagne managementteam van de VHP), valt mijn oog op een tweetal berichtgevingen waarbij sprake is van huiselijk geweld en kindermishandeling. Maar de situatie is dusdanig ernstig dat er zelfs sprake is van respectievelijk, moord, zelfmoord en poging tot moord.

Wat is er met onze samenleving aan de hand? Agressie, zinloos geweld, onverdraagzaamheid, onvermogen problemen op te lossen. Al deze zaken drijven onze samenleving naar verdere decadentie. Alhoewel het niet direct erop lijkt ben ik wel degelijk een pacifist. Ik geloof niet in geweld om de simpele en eenvoudige reden dat geweld nog nimmer iets heeft opgelost. Integendeel, het maakt situaties alleen maar gecompliceerder en onoverkomelijker. Sommige mensen vinden bijvoorbeeld dat corrigerende tikjes best wel mogen. Ik zie het nut niet in van het slaan of corrigerende tikjes geven aan kinderen.

U moet zich voorstellen wat een klein kind meemaakt als zo een kind (dat niet in staat is zich te verdedigen) wordt geslagen. Los van de fysieke pijn, raakt het kind stukje bij beetje ook psychisch beschadigd. Als ik al die pijnlijke kopstukken lees over de mishandeling van kinderen, raakt het mij enorm. Ik heb twee kleintjes, die me heel vaak gek maken, maar ik kan me met geen mogelijkheid voorstellen dat ik ze ooit zou slaan. Zelfs corrigerende tikjes, wat dat ook mag betekenen, krijgen ze niet. Zelf ben ik opgegroeid in een gezin waar het verbod van kinderen slaan gold.

Mijn vader is gepensioneerd onderwijzer en hij heeft zijn leven lang één strenge regel gekend: kinderen worden niet geslagen. Het lezen van een artikel waarin aangegeven wordt dat een vader zijn kinderen van respectievelijk een, vier en acht jaar messteken heeft toegebracht is bizar, onmenselijk en schandalig. In maart 2011 verscheen op Starnieuws een artikel waarin de situatie van de 250.000 kinderen die Suriname telt, aan de kaak werd gesteld door het Bureau voor Familierechtelijke Zaken. Suriname telt ruim 250.000 kinderen.

‘Heel veel kinderen hebben het moeilijk en groeien niet op in ideale omstandigheden’ zei het hoofd van Bufaz, Brigitte Bhugwandas. Zij ziet dagelijks met lede ogen toe hoe de mogelijkheden en middelen ontoereikend zijn om kinderen die het nodig hebben, een helpende hand te bieden. Veel kinderen raken behoorlijk getraumatiseerd over de omstandigheden waarin zij verkeren. Het afgelopen jaar zijn duizenden zaken behandeld van kinderen die verwaarloosd, mishandeld of seksueel misbruikt zijn. Bufaz kan het werk niet aan, want de nood is hoog. Overigens komen veel mensen zich niet eens aanmelden door de verre afstand die ze moeten afleggen.

Bhugwandas merkt op dat een kind dat steeds mishandeld wordt, gelijk uit de situatie moet worden weggehaald. Bufaz zou diverse filialen moeten hebben om effectief hulp te kunnen bieden. Nu moet iedereen naar Paramaribo komen, terwijl de mogelijkheden beperkt zijn. Bhugwandas zegt dat mensen die van ver moeten komen, vaak niet eens geld hebben om de bus te betalen of eten op tafel te zetten. Dan is hun eerste prioriteit echt niet om naar Bufaz te komen om de problemen van het kind te bespreken. Bhugwandas vindt dat de overheid het werk van Bufaz niet voldoende naar waarde schat, anders waren er allang maatregelen getroffen. De hiervoor beschreven situatie geldt nu meer dan ooit. En meer dan ooit is één grotere inbreng van de overheid noodzakelijk. Elk klein slachtoffer is er een teveel!!!

Mr.drs.Sharmila Kalidien - Mansaram

Advertentie