De mensen die ons kennen, weten dat wij ons de afgelopen vijf jaar onbaatzuchtig hebben ingezet voor het ondersteunen van medische gevallen. Het betreft mensen die vaak niet de nodige hulp en/of behandelingen konden krijgen in Suriname. Samen met anderen hebben wij ervoor kunnen zorgen dat een aantal van deze mensen naar Nederland is gestuurd voor medische behandeling. Het bekendste voorbeeld hiervan is Arush, die geboren is met een waterhoofd. Arush heeft de benodigde behandelingen in Nederland gehad en heeft daardoor een tweede kans gekregen op een zorgeloze jeugd en toekomst.

Gedurende deze tijd hebben wij altijd geprobeerd in gesprek te gaan met de regering en het ministerie. Ook hebben wij geprobeerd om actiepunten aan te dragen die voor verbeteringen konden zorgen, soms in overleg met instellingen in Nederland, of zelfs op politiek niveau richting Den Haag.

Jammer genoeg werd dit gezien als bemoeienis met Surinaamse aangelegenheden. Er is zelfs gezegd dat wij ons met Rutte moeten bemoeien, omdat hij onze leider in Nederland is. Als wij met Suriname willen bezig zijn, moeten wij onze Nederlandse nationaliteit inruilen voor de Surinaamse.

Dit getuigt natuurlijk van onfatsoenlijk gedrag, maar vooral van ondankbaarheid van de zijde van de desbetreffende bewindvoerders in Suriname. Het maakt niet uit wat je doet of wilt doen voor het land, het wordt vaak niet op prijs gesteld.

Een paar weken geleden schreef ik (Rayeed) een stuk waarin ik een situatie schetste van mensen die mij benaderden voor hulp. Hulp die ze niet van de regering kregen, maar die ze wel van ons en anderen hopen te ontvangen. Een kind dat geboren is met een open gehemelte en dat twee keer geholpen is in Colombia, maar nu in de steek wordt gelaten door dezelfde regering. Het kind wordt in de steek gelaten omdat er meerdere operaties nodig zijn zodat hij normaal kan functioneren.

Deze week benaderden meerdere mensen ons die in Nederland geholpen kunnen worden, blijkbaar niet in Suriname, maar zelf moeten opdraaien voor de kosten. Kosten die kunnen oplopen tot €80.000,00. Hoe moet een gemiddeld persoon aan zulke hoge bedragen komen? Moet men een inzamelingsactie organiseren en hopen dat anderen gaan doneren? Dit is geen structurele oplossing, want er zijn zoveel mensen die geld en hulp nodig hebben.

Wat doet deze regering?
- Ze heeft in 2022 het Suriname Eye Center (SEC) geopend.
- Op dit moment wordt er een nieuw gebouw neergezet voor het ministerie van Volksgezondheid.
- Recent werd gesproken over het renoveren of het bouwen van een nieuw gebouw voor het Academisch Ziekenhuis Paramaribo (AZP).

Normaal gesproken zijn dit allemaal mooie zaken, maar wat heeft de samenleving daar in werkelijkheid aan? Het Eye Center werd geopend, maar patiënten konden niet geholpen worden vanwege schaarse middelen. Patiënten moesten zelf betalen voor bepaalde operaties of materialen. Wat heb je aan een nieuw gebouw als de mensen er niets aan hebben? Er wordt een nieuw gebouw neergezet voor het ministerie en er wordt gesproken over het AZP, maar de patiënten die hulp nodig hebben, mogen stikken! Blijkbaar kunnen regeerders geen prioriteiten stellen. Men wil alleen laten zien welke gebouwen en bruggen ze hebben achtergelaten!

President Santokhi heeft twee weken geleden aangegeven dat er contact opgenomen zou worden. Tot op heden is niemand te bekennen. Valse beloftes?

Wij hopen dat de tijd tot 25 mei 2025 wordt gebruikt door de samenleving om zich te verdiepen in de toekomst die ze voor zichzelf en hun kinderen willen. Willen de Surinaamse burgers vooruitgang, of weer vijf jaar lang dweilen met de kraan open? De tijd zal het uitwijzen!

Rayeed Nasibdar en Gloria Bottse

Advertentie