De regering heeft de afgesproken schuldaflossing van SRD 1 miljard aan de Centrale Bank van Suriname (CBvS) niet binnen de gestelde termijn van 31 december 2024 voldaan. Dit roept de vraag op: wat zijn de consequenties van dit verzuim? Is dit te beschouwen als plichtsverzuim of zelfs ambtsverduistering, zoals dat in het verleden werd gesteld tegen functionarissen van de vorige regering?

De minister van Financiën en Planning, Stanley Raghoebarsing, heeft toegegeven dat de betalingsverplichting niet is nagekomen. De middelen die bestemd waren voor de CBvS lijken elders te zijn aangewend. Dit scenario roept herinneringen op aan de vervolgingen van voormalig minister Gillmore Hoefdraad, CBvS govenor Robert van Trikt en andere functionarissen, die werden beschuldigd van ambtsverduistering omdat zij prioriteit gaven aan overheidsuitgaven zoals salarissen, pensioenen en subsidies, in plaats van het aflossen van schulden aan de CBvS.

In het verleden heeft het Openbaar Ministerie (OM) dit handelen strafbaar geacht, met als argument dat gelden specifiek bedoeld waren voor de CBvS en niet voor andere uitgaven. Het OM ging zover om personen te vervolgen en te veroordelen, ondanks dat er geen sprake was van persoonlijke verrijking. Dit heeft geleid tot het criminaliseren van beleidskeuzes, met harde straffen voor betrokkenen.

In de huidige situatie lijkt de regering een vergelijkbaar pad te bewandelen, waarbij afspraken met de CBvS worden genegeerd en de middelen elders worden ingezet. Toch blijft het OM opvallend stil. Dit roept vragen op over de consistentie en rechtvaardigheid van het handelen van het OM. Is hier sprake van klassenjustitie? Worden alleen functionarissen van de vorige regering hard aangepakt, terwijl dezelfde praktijken onder de huidige regering worden genegeerd?

Het zwijgen van het OM versterkt het beeld dat eerdere vervolgingen politiek gemotiveerd waren, gericht op het beschadigen van specifieke individuen en het criminaliseren van hun beleid. Deze dubbele standaarden ondermijnen niet alleen het vertrouwen in de rechtspraak, maar ook in de democratie.

De eerdere CBvS-zaak wordt gekenmerkt door gebrek aan grondig onderzoek, hoor en wederhoor en objectieve rechtsgang. Rechters namen beslissingen op basis van aannames en meningen, zonder solide onderbouwing. Dit heeft geleid tot onherstelbare schade aan de reputatie en waardigheid van betrokkenen.

Nu lijkt de geschiedenis zich te herhalen, maar zonder strafrechtelijke consequenties voor de huidige beleidsmakers. Dit roept niet alleen vragen op over de rol van het OM, maar ook over de geloofwaardigheid van het rechtssysteem als geheel. Is dit het niveau waarop wij ons rechtssysteem willen zien functioneren?

Het is tijd voor een eerlijke en consequente benadering van rechtspraak, waarin politieke belangen geen rol spelen en waarin iedere burger, ongeacht politieke kleur, gelijk wordt behandeld. Het OM heeft de verantwoordelijkheid om duidelijkheid te scheppen: geldt de wet voor iedereen, of slechts voor enkelen?