04-12-2024, dag 424 van de genocide.

"Children are dying. That's a succinct summary of humankind. Who needs tomes and volumes of history? Children are dying. The injustices of the world hide in those three words." (Steven Erikson)

De beelden die ons bereiken zijn hartverscheurend. In recente gebeurtenissen zien we baby's, kinderen, moeders, vaders en grootouders slachtoffer worden van een voortdurende campagne van geweld. Schedels verbrijzeld, lichamen verbrand, en een volk dat systematisch wordt uitgehongerd. Journalisten worden doelbewust vermoord; meer dan 170 journalisten per deze publicatie. Mensen met een beperking en zieken worden aan hun lot overgelaten, terwijl anderen gewond raken of hun ledematen verliezen. Medici en hulpverleners worden gearresteerd of gedood; de gruwelijke dood van een gerenommeerde orthopeed na brute verkrachting is slechts één van de vele voorbeelden die het menselijke leed blootleggen. Het verlies van levens, middelen en hoop is verwoestend.

Als psycholoog is het onmiskenbaar hoe deze omstandigheden trauma’s veroorzaken. Trauma is meer dan een mentale wond; het tast de ziel aan. Het vernietigt gemeenschappen, relaties en identiteit. Palestijnen worden niet alleen geconfronteerd met de fysieke gevolgen van oorlog, zoals verwondingen en verlies van ledematen, maar ook met de psychologische last. Kinderen groeien op met angst, wantrouwen en het constante gevoel van onveiligheid. Volwassenen worstelen met posttraumatische stressstoornis (PTSS), depressie en hopeloosheid. Het leven in een staat van voortdurende dreiging ontneemt hen de kans om te genezen.

Een van de meest schrijnende aspecten van deze situatie is de intergenerationele overdracht van trauma. Kinderen erven niet alleen de pijn van hun ouders, maar ook een diepgeworteld gevoel van onrecht en machteloosheid. Deze realiteit, geworteld in meer dan 75 jaar onderdrukking en kolonisatie, creëert een vicieuze cirkel van trauma en onveiligheid die genezing vrijwel onmogelijk maakt.

De wereld kijkt toe, vaak met kilheid en afstandelijkheid. Sommigen rechtvaardigen het geweld als vergelding, maar de huidige tragedie is het resultaat van decennialange koloniale bezetting en apartheid. Hoewel empathie vaak ontbreekt in internationale reacties, laten landen zoals Zuid-Afrika en Ierland zien hoe solidariteit eruit kan zien. Hun eigen geschiedenis van onderdrukking biedt hen een uniek perspectief en een stem van steun voor Palestina.

Hoe kunnen we de dood van duizenden kinderen, vrouwen en mannen rechtvaardigen? Hoe kunnen we onverschillig blijven tegenover een volk dat systematisch wordt uitgehongerd, onteigend en vermoord? Als psycholoog zie ik hoe de complexiteit van situaties vaak wordt versimpeld tot zwart-wit denken. Het is makkelijker om een harde lijn te trekken en te zeggen: "Zij zijn begonnen." Maar menselijkheid vereist nuance en empathie.

Empathie betekent niet dat we andere slachtoffers vergeten, maar dat we de menselijkheid in iedereen erkennen. Het betekent dat we verder kijken dan schuld en vergelding, en ons richten op de immense menselijke kosten van dit conflict. De voorbeelden van Zuid-Afrika en Ierland tonen aan dat empathie en solidariteit krachtige instrumenten zijn in het streven naar rechtvaardigheid en vrede. Het betekent simpelweg dat we mensen zien als mensen.

De wereld heeft niet alleen de morele plicht om te reageren, maar ook de verantwoordelijkheid om trauma te voorkomen. We weten uit onderzoek dat onopgelost trauma leidt tot meer geweld, instabiliteit en lijden. Het toestaan van deze genocide betekent dat we niet alleen falen in ons mededogen, maar ook bijdragen aan een cyclus van destructie.

Ik eindig met een dringende oproep tot empathie. Stop met het rechtvaardigen van geweld als vergelding. Zie de trauma’s, de stervende kinderen en de vernietigde levens. Dit moet stoppen, en dat kan alleen door nu actie te ondernemen.

Trauma is een wond die generaties kan overschrijden. Het is aan ons, als wereldburgers, om te voorkomen dat deze wond blijft etteren. Laten we kiezen voor menselijkheid en rechtvaardigheid. Laten we kiezen voor vrede.

Drs. Gasieta Naushaad
Neuropsycholoog

Advertentie