Vandaag is een bijzondere dag voor Suriname als zelfstandig land. Het land viert namelijk 49 jaar onafhankelijkheid van Nederland, een mijlpaal die niet alleen symbool staat voor politieke vrijheid, maar ook voor de lange reis van herstelvermogen en identiteit, klaar om haar eigen pad te bewandelen en haar eigen toekomst te bepalen. Dit moment is een bron van trots voor alle Surinamers, zoals het hoort te zijn voor elk zelfstandig land.

Suriname, vaak liefkozend het “land van melk en honing” genoemd, is gezegend met een overvloed aan natuurlijke hulpbronnen en een klimaat dat zowel leven geeft als inspireert. Deze rijkdommen, ooit in handen van koloniale machten, zijn nu in eigen beheer. De onafhankelijkheid bood Suriname de kans om zelf te beslissen over de verdeling en benutting van haar welvaart, met de belofte dat deze overvloed rechtstreeks zou bijdragen aan het welzijn van haar bevolking. Maar de reis naar volledige zelfverwezenlijking blijkt een uitdaging.

Deze strijd voor vrijheid en gelijkwaardigheid vindt haar wortels in de moed en inzet die ook hebben geleid tot de afschaffing van de slavernij. Een dag belangrijk om stil te staan bij de cruciale mijlpaal in de geschiedenis van Suriname, nu 161 jaar geleden. Dat moment symboliseerde een nieuw begin en een bevrijding van eeuwenlange onderdrukking. Toch bleven, ondanks het verdwijnen van de fysieke ketenen, de schaduw van slavernij en kolonialisme aanwezig in de diepgewortelde structuren van de samenleving.

Anno 2024 kunnen we niet anders dan erkennen dat de idealen van vrijheid en onafhankelijkheid nog niet volledig zijn waargemaakt. Hoewel Suriname gezegend is met natuurlijke rijkdommen, zien we dat macht, hebzucht, bedrog en egoïsme vaak een obstakel vormen voor nationale vooruitgang. Deze uitdagingen hebben geleid tot verval op verschillende vlakken, ondanks de overvloed aan potentieel.

Een van de diepere oorzaken van deze stagnatie ligt in de verdeeldheid binnen de samenleving – een erfenis van het koloniale verleden. De slavernij heeft niet alleen mensen tot slaven gemaakt, maar ook gemeenschappen verdeeld op basis van ras en afkomst. Die verdeeldheid leeft voort in de manier waarop Surinamers vandaag met elkaar omgaan, en het heeft het bouwen aan een nationale eenheid bemoeilijkt.

Daarnaast zijn veel mensen nog steeds gebonden door een koloniale manier van denken. Deze geest van slavernij – die zich manifesteert in zelfonderschatting, gebrek aan samenwerking en wantrouwen – belemmert de groei van een verenigde en krachtige natie. Het loslaten van deze mentale ketenen is cruciaal om Suriname te laten bloeien.

Als Suriname echt wil groeien en zijn potentieel wil waarmaken, moet de bevolking samenkomen om zowel het verleden te evalueren als het heden te verbeteren. Dit begint bij een collectieve reflectie op waar het land vandaan komt en waar het naartoe wil. Alleen door eenheid en samenwerking kan de kracht van de natie worden benut.

Een belangrijke stap in dit proces is het vernieuwen van onze manier van denken. Suriname moet een volk worden dat zichzelf ziet als een hechte gemeenschap – één Suriname, waar diversiteit een kracht is en niet een bron van verdeeldheid. Eenheid maakt macht, en alleen met deze kracht kunnen we een toekomst bouwen waarin elke Surinamer trots kan zijn op zijn of haar land.

De onafhankelijkheid van Suriname is niet alleen een historische gebeurtenis, maar ook een voortdurende missie dat gekoppeld is dient te worden aan een sterke en concrete visie. Het is een kans om elk jaar opnieuw na te denken over hoe we kunnen bijdragen aan de opbouw van een beter, rechtvaardiger en welvarender Suriname.

Laten we deze dag gebruiken om onze verschillen opzij te zetten, onze gedeelde doelen te omarmen en samen te werken aan een toekomst waarin Suriname zijn potentieel volledig realiseert. Want pas dan kunnen we echt spreken van een ware viering van onafhankelijkheid.