Met gepaste trots vieren wij de negenenveertigste jaardag van onze onafhankelijkheid en hoopvol gaan wij op weg naar de vijftigste. We mogen er trots op zijn dat wij de kinderziekten van een onafhankelijke staat niet alleen hebben overleefd, maar mede daardoor ook een sterker volk zijn geworden. We zien de toekomst hoopvol tegemoet omdat wij als jonge republiek door diepe crises heen zijn gegaan en telkens weer veerkrachtig zijn opgestaan. 

We zijn vele dwaalwegen ingeslagen en soms leek het erop alsof we de weg volledig waren kwijtgeraakt, maar het geloof in een goede God wees ons steeds weer nieuwe wegen om met elkaar uit de misère te geraken. Al is het dat wij door

zaken noemen die de ontwikkeling van de democratie, de economie, het onderwijs en de gezondheidszorg stagneren. 

Summier noemen wij ook het slavernijverleden. Wij hopen zo slechts een eerste aanzet te geven om te komen tot een kritische zelfreflectie op weg naar de viering van het vijftigste jaar van onze onafhankelijkheid. Wat wij vooral hopen is