Allereerst breng ik mijn felicitaties over aan de gehele Surinaamse samenleving en allen over de hele wereld die zich verbonden voelen met Mama Sranan bij deze Srefidensi viering. 48 jaar staatkundige onafhankelijkheid is geen kattenpis voor een land met ongeveer 600.000 inwoners. Maar heeft deze zelfstandigheid ons wel het zelfvertrouwen gegeven en bovenal het vertrouwen in onze eigen mensen?

Zaterdag heb ik als journalist verslag gedaan van de festiviteiten en ceremoniën rondom het paleis van de Republiek Suriname en op het Onafhankelijkheidsplein. Het Plein dat het volk 48 jaar geleden bijeenbracht en de eenheid van het Surinaamse volk wereldwijd ten toon stelde. Het was een zeer schokkende ervaring om mee te maken dat het slecht opgekomen volk achter dranghekken en barrières werd gehouden. Juist werd verwacht dat op deze dag van eenheid en zelfstandigheid, de verbroederingsgedachte de boventoon zou voeren. De diehards die toch de nodige kosten en inspanningen hadden gemaakt om richting het Plein te komen, kwamen bedrogen uit. Het lijkt alsof de president het volk op een afstand houdt.

Als journalist ontkwam ik ook niet aan de vele beperkingen die werden opgelegd. Waar deze regering de mond vol heeft van persvrijheid in Suriname, werd ik keihard met de neus op de feiten gedrukt. Ik kon niet in alle vrijheid en onafhankelijkheid mijn reportage doen. Indien dit te maken had met veiligheidsmaatregelen, dan vraag ik mij af waarom andere persleden wel de vrijheid kregen om overal verslag van te doen. Dit lijkt meten met twee maten. Ondanks duidelijke afspraken vooraf, werden ter plekke beperkingen opgelegd. Dat wijst op slechte coördinatie en communicatie binnen de afdelingen Veiligheid en Protocol van de president.

Bij de laatste publicatie van de Persvrijheidsindex staat Suriname nog op een bedroevende positie op de wereldranglijst. Recente schandalen waarbij regeringsfunctionarissen betrokken waren en de pers beperkingen oplegden, zullen ervoor zorgen dat Suriname nog verder zakt op de wereldranglijst. Laten we hopen dat de Surinaamse Vereniging van Journalisten een krachtig signaal kan geven tegen deze inperkingen van de persvrijheid.

Het is inderdaad jammer dat Mark Rutte nu niet in de buurt was om te helpen. Het voorval vorig jaar bij Fort Zeelandia, waar de Surinaamse pers en veel Surinamers werden geweigerd door onze president, maar waar de Nederlandse premier Rutte wel een standpunt innam, staat bij velen nog vers in het geheugen.

Jerrel Harderwijk
Journalist

Advertentie