We zijn al tijden in de verkiezings-dyugu dyugu. Bij de recente registratie van politieke partijen voor deelname aan de komende algemene, vrije verkiezingen met een geheime stemming werd alles uit de kast gehaald … to impress. Het zal misschien wel aan mij liggen, maar ik begrijp niet waarom bij een registratie die door 2 personen kan worden afgehandeld zoveel mensen moeten komen aandansen, terwijl er steeds weer steen en been wordt geklaagd over hoe duur alles is. 

Je zou dan denken dat de klagers zo spaarzaam mogelijk omgaan met hun geld. Dat tijdens de verkiezingscampagne de kiezers kritische vragen zouden stellen aan politici over wat ze van plan zijn te veranderen om het leven van de gewone burger wat dragelijker te maken. Als het enigszins kan om armoede permanent tot het verleden te doen behoren. O neen! Ik dacht gezien te hebben dat ook politieke partijen - die klaagden over de hoge waarborgsom, nog wat geld over hadden om met een mooie aanhang en een bandje zich te laten registreren.

Wanneer zullen verkiezingen in Suriname als een serieuze aangelegenheid worden gezien? Niet als een moment waarop slechts moet worden afgerekend vanwege het gevoerde beleid, maar om steun te geven aan politici van wie men verwacht dat die daadwerkelijk goed beleid zullen neerzetten? Is dit de reden waarom tijdens verkiezingscampagnes – leiders van politieke partijen – het voldoende vinden om hoofdzakelijk af te geven op anderen en niet hoeven te zeggen wat hun partijen van plan zijn te realiseren in een komende regeerperiode? Dat ingeleverde verkiezingsprogramma’s dode letters blijken te zijn? Een oorzaak van dit ludieke spel is de permanente aanwezigheid van een partij die zich nooit officieel registreert, maar aan elke verkiezing dominant deelneemt, de VPTP. Deze letters staan voor: Vlaggen, Petten, T-shirts en Paraplu’s. En omdat kiezers zo gemakkelijk omkoopbaar zijn, zijn het de kiezers die na een regeerperiode steeds weer de grote verliezers zijn. Kiezers, wordt wakker! Eis beleid en geen prularia.

Ik hoor politici tijdens verkiezingscampagnes vooral spreken over het verleden. Terwijl ons nu grote ontwikkelingen te wachten staan laat het volk zich entertainen door politici. Er wordt in het algemeen gesproken over Oil and Gas. Maatschappelijke groeperingen of individuen hebben vaak verlichte ideeën, maar politici hullen zich – op enkele vrolijke ideetjes na – in grote stilte over hoe de opbrengsten van olie en gas ten behoeve van de totale bevolking zullen worden aangewend. Worden wij het zoveelste land met grote oliereserves dat als voorbeeld zal dienen van hoe het niet moet … of moest?

Tijdens de huidige verkiezingscampagnes zouden ideeën – lumineuze ideeën - met het volk moeten worden gedeeld. Ideeën die zouden moeten uitmonden in een groot debat tussen de serieuze politieke actoren. Ideeën over de ontwikkelingen van de volksgezondheid, het onderwijs, de huisvesting, de productie, de werkgelegenheid … noem maar op. Het achterhaalde liedje dat men armoede zal bestrijden klinkt eentonig. Weten de zangers van dit liedje niet dat ooit een voorzitter van een grote partij zei: “Armoede is onze grootste vijand”. Het leverde ons een mooie volzin op, maar de armen waren daarmee niet geholpen. 

Zo algemeen spreken over armoede zet geen zoden aan de dijk. Het is toch bekend dat veel mensen in hun pogingen om armoede te bestrijden daar zelf stinkend rijk van geworden zijn? Geeft precies aan hoe u kansarmen uit een spiraal van armoede wil halen. Uiteraard moeten zij zich daarbij ook wat inspanning getroosten. Door concretisering maakt u duidelijk hoe serieus u bent met de aanpak van maatschappelijke problemen, maar ook draagt u bij aan mogelijke discussies over deze thema’s. De noodzakelijke ideeënbotsing.

En toch is er nog iets positiefs te berichten over die verkiezings-dyugu dyugu. Van de 41 politieke organisaties die zich ingeschreven hadden bij het Onafhankelijk Kiesbureau (OKB) hebben zich ‘slechts’ 15 geregistreerd voor deelname aan de verkiezingen op 25 mei 2025. Sommige al dan niet tegen wil en dank. Misschien dat ze na de verkiezingen de noodzaak van nauwere samenwerking inzien en Suriname in de toekomst minder politieke partijen ‘rijk’ zal zijn. Maar dan politieke partijen met meer interne partij democratie en eindelijk ook met maatschappijvisies.