In de wirwar van economische beloften en statistische groeicijfers lijkt Suriname op papier een land in ontwikkeling. De regering schetst een rooskleurig beeld: investeringen nemen toe, de economie stabiliseert, en hervormingen werpen hun vruchten af. Maar wie de realiteit onder ogen ziet, weet beter.

Terwijl de regering pronkt met 'vooruitgang', worstelt de doorsnee Surinamer met torenhoge prijzen, werkloosheid en uitzichtloosheid. Het volk krijgt kruimels toegeworpen, terwijl een selecte elite de hele koek opeist.

Net zoals koning David in de Bijbel zich niet tevreden stelde met de overvloed die hij had en de vrouw van Uria roofde, zo eigent de politieke elite zich privileges toe die nooit voor hen bedoeld waren. Overheidscontracten verdwijnen in de zakken van vrienden en familieleden, die binnen de kortste keren miljonairs worden. Niet door innovatie of hard werken, maar door nauwe banden met de macht.

Ondertussen kijkt de arbeidersklasse toe hoe het land stukje bij beetje wordt uitgehold door corruptie en nepotisme.

In de straten van Paramaribo en daarbuiten is het contrast schrijnend. Luxe auto’s rijden langs vervallen huizen en marktkramen waar mensen vechten om betaalbare groenten. De kloof tussen rijk en arm is geen toeval, maar een constructie: een systeem dat is ontworpen om enkelen te verrijken ten koste van velen.

De 'groei' waar de regering over spreekt, vertaalt zich niet naar lagere prijzen, betere gezondheidszorg of meer werkgelegenheid. Het is groei op papier, groei voor de enkelen – een luchtspiegeling voor de rest.

Toch wordt de samenleving keer op keer misleid door prachtige toespraken en gefabriceerde statistieken. De cijfers kloppen op papier, maar de realiteit in de supermarkt, bij de bank of aan de pomp vertelt een ander verhaal. Hoelang blijft de Surinamer nog toekijken hoe zijn toekomst verkwanseld wordt? Hoe lang nog accepteert men de kruimels, terwijl de koek wordt weggeroofd?

De verkiezingen naderen. Het is tijd om wakker te worden. Vijftig jaar politieke strategieën hebben Suriname niet gebracht waar het moest zijn. Het land heeft behoefte aan een radicale koerswijziging – een beleid dat niet de elite, maar de bevolking dient. De toekomst ligt niet in de handen van zij die zich verrijken, maar bij het volk dat besluit genoeg is genoeg.

De vraag is niet of Suriname kan veranderen. De vraag is: durven we de koek terug te nemen?

Berghaven Hervé

Advertentie