Mijn baan laat het niet heel vaak toe om in mijn tuin te genieten van de zon en de mooie momenten in het leven. Dat is vooral mijn eigen schuld. Als je ergens tijd voor wil vrijmaken, lukt dat vaak ook. Afgelopen weekend was het een keer zover. Met zonnebril op mijn hoofd en drankje in de hand staarde ik voor me uit. Het duurde even voordat de drukte ook echt uit mijn hoofd was verdwenen. Maar na een half uur acclimatiseren had ik alleen nog oog voor de schoonheid om me heen. Of het gebrek daaraan. Mijn tuin kan namelijk wel een opknapbeurt gebruiken.

Nu kan ik een tuinarchitect laten komen om de boel onder handen te nemen. Of, als ik kosten wil besparen, een gratis ontwerpprogramma gebruiken voor een toffe metamorfose. Maar dit zijn tijdelijke oplossingen, als een pleister die je op een nog bloedende wond plakt. De enige manier om echt iets van mijn tuin te maken, is door hier volledig voor te gaan. Kijk, het gaat in dit verhaal helemaal niet om mijn tuin, of die van mijn buren. Ik had van alles kunnen noemen, een auto, opleiding, baan, kledingkast, werkelijk alles. Het gaat erom dat verandering in positieve zin eigenlijk maar één bron kent.

In Suriname is geen enkele dag saai. Het weer kan ons iedere keer weer verrassen, de mensen die we tegenkomen en met welk been we uit bed komen. De komende negen maanden worden echter nog boeiender dan anders. Eind mei zijn er namelijk parlementsverkiezingen. Voor de zittende regering het moment waarop ze wordt afgerekend (positief of negatief) op het beleid van de laatste vijf jaar. Voor de oppositie de kans om haar kritiek om te zetten in beleid waar de kiezer voor gaat vallen. Maar maakt het eigenlijk iets uit wat de inhoud van de programma’s is?

Ja, dat maakt wat uit. Maar alleen het beleid is niet voldoende. Sterker nog, ik durf de bewering aan dat het beleid niet het belangrijkste is om iets voor elkaar te krijgen. Mensen die al vaker stukken van me hebben gelezen, weten dat ik een groot liefhebber ben van sport. En dat Louis van Gaal onze bondscoach moet worden. Over dat laatste ga ik het nu niet hebben, wel over sport. Een atleet is gezegend met een bepaalde dosis talent. Daar doe je verder niks aan, je hebt het of je hebt het niet. Interessanter is de vraag wat er met dat talent wordt gedaan. Iedere topcoach zal je zeggen dat een atleet met 90% wilskracht en 10% talent meer zal bereiken dan een sporter die de omgekeerde statistiek heeft.

Wat ik duidelijk wil maken, is dat verandering en positiviteit bij onszelf beginnen. Daar hebben we geen beleid voor nodig, geen plan dat moet worden opgevolgd en geen leiders waar we achteraan lopen. De krachtigste troef die we in handen hebben, zijn wij zelf. Best kans dat er op 25 mei een winnaar uit de bus komt waar je niet blij mee bent. Dat kan prima, maar dat hoeft niet te betekenen dat het uitgestippelde beleid niet positief kan worden benaderd.

Zeg nu zelf, hoeveel beslissingen van de afgelopen regeringen hebben jou persoonlijk geraakt? En dan bedoel ik dat je leven er rechtstreeks en flink door beïnvloed werd. Dat zijn er maar weinig hè (lees: geen). Onze bewindslieden maken beleid voor heel Suriname. Dat kan je tegenstaan, vanzelfsprekend. Maar laten we zelf de regie houden over het geluk in ons leven. We kunnen iedereen de schuld geven, maar jouw positiviteit kent maar één hoofdverantwoordelijke: jij.