Welkom bij de nieuwste aflevering van Surinames langlopende soapserie, waarin politieke plotwendingen en institutionele slapstick elkaar in hoog tempo opvolgen. Hier een bloemlezing van de afgelopen week vol hoofdrollen, bijrollen en wat figuranten die per ongeluk het script hebben gevonden.

Richano Santokhi, zoon van president Chan Santokhi, stapt in de politieke arena als kersverse kandidaat van de Progressief Verheffende Partij (PVP). Niet via de VIP-ingang van zijn vaders partij, de VHP, maar met een compleet eigen route. Of beter gezegd, vanuit de VS, want Richano heeft de terugreis naar Suriname nog even uitgesteld. Hij vreest namelijk dat hem bij aankomst een 'speciale ontvangst' wacht, inclusief handboeien en een politiereceptie. Roy Bhikharie, PVP-voorzitter en inmiddels zelfbenoemde coach van ‘Team Santokhi Junior’, noemt Richano een man van principes. Natuurlijk, want principes zijn altijd handig—zeker als je ze flexibel kunt inzetten, afhankelijk van je politieke ambities en de geografische locatie van je comfortzone.

Minister Delano Landvreugd, aka “De Grondmagiër van Biza”, wist een perceel van Sociale Zaken subtiel om te toveren naar zijn eigen stichting. Een knap staaltje politieke hocus pocus, tot de VHP riep: “Abracadabra, waar is het ethisch kompas gebleven?” Fractieleider Gajadien vroeg zich hardop af of “openbaar bestuur” soms betekent dat je letterlijk openbaar grond kunt besturen. Maar wacht, de show is nog niet voorbij! DNA-voorzitter Marinus Bee blijft consequent: hij wil pas uitleg over deze ‘grondtruc’ als hij óók helderheid krijgt over de mysterieuze stichtingsactiviteiten van VHP’er Sieuw Ramsukul. Geen verdwijntrucs hier, maar onderminister Sieuw Ramsukul van GBB, die als (ex?) directeur van een vastgoedbedrijf gezellig in een conflict of interest-bubbel dobbert. Laten we dus niet alleen de toverstaf inspecteren, maar ook het zakelijke konijnenhol waarin deze belangen verstrengeld raken.

Ex-vicepresident Ashwin Adhin kreeg van het Hof van Justitie te horen dat hij eigenlijk nooit vervolgd had mogen worden. Een tikkeltje ongemakkelijk, alsof je een parkeerboete krijgt en drie jaar later pas hoort dat je auto helemaal niet fout geparkeerd stond. NDP-ondervoorzitter Ramon Abrahams schreeuwde moord en brand, riep dat het OM een “politiek vehikel” was en beloofde dat als de NDP terug aan de macht komt, ze het juridische landschap zullen ‘herinrichten’. Laten we hopen dat dat niet betekent: Wie niet in ons plaatje past, krijgt een juridische make-over.”

Binnen de NDP was het weer tijd voor een potje dyugudyugu, oftewel: politiek gekibbel met een snufje drama. Ashwin Adhin riep op tot eenheid en grapte dat de partij eigenlijk de Nationale Dyugudyugu Partij zou moeten heten. Eenheid in de NDP lijkt echter net zo stabiel als een plastic stoel op een barbecue in de Palmentuin: het houdt net zo lang stand tot iemand te hard leunt. “We moeten niet met elkaar vechten," aldus Adhin, terwijl op de achtergrond het geluid van politiek gerommel zachtjes doorklonk.

Paul Somohardjo waarschuwde dat zwart geld zijn weg vindt naar de politiek. Blijkbaar is de politieke arena niet alleen een plek voor debatten, maar ook een soort belastingvrije zone voor louche investeerders. Casino-geld, verdachte fondsen en nu zelfs assembleeleden die gehoord worden in onderzoeken naar gekwalificeerde diefstal—zoals het VHP-assembleelid Van Samson, dat zijn eigen interpretatie van "gekwalificeerd leiderschap" lijkt te hebben. Het politieke speelveld lijkt meer op een casinovloer waar de jackpot niet in geld, maar in invloed wordt uitbetaald. De vraag is: worden stemmen straks afgerekend per SRD, per pokerchip, of gewoon met een vingerwijzing naar de dichtstbijzijnde kluis??

Werknemers van Huize Ashiana lijken een masterclass in 'werken uit passie' te volgen. Ze zijn al maanden in dienst zonder salaris, waardoor ze nu hun loon moeten ‘zoeken’ bij het Kabinet van de President. Vicepresident Brunswijk had ooit beloofd dat er 50 nieuwe personeelsleden zouden komen. Die belofte is ingelost, alleen is vergeten dat salarissen doorgaans bij het arbeidscontract horen. Tijdens het kerstfeest vorig jaar konden de medewerkers hun zorgen niet delen met de president. Want wat is er nu feestelijker dan kerst vieren met lege portemonnees en volle schulden?