De noodklok die de Surinaamse Voetbal Bond (SVB) onlangs heeft geluid, stuit bij velen op onbegrip. Velen vragen zich terecht af hoe het mogelijk is dat de moederorganisatie steeds weer een tekort heeft aan financiële middelen. Ondanks de gegarandeerde inkomsten uit schenkingen, huur van de faciliteiten en besparingen, is het bij deze organisatie steeds ‘grote droge tijd’ op financieel vlak. De FIFA levert jaarlijks een behoorlijke bijdrage, daarnaast worden alle wedstrijden van de hoofdmacht in een faciliteit van de SVB afgewerkt, hetgeen behoorlijk wat inkomsten oplevert. Voorts zijn er bezuinigingen op opleidingen, omdat voor de nationale selecties zowel bij de jeugd als bij de senioren voornamelijk spelers worden geselecteerd die in den vreemde zijn opgeleid. Als klap op de vuurpijl kwam ook nog de mededeling dat de moederorganisatie recentelijk een schenking van miljoenen Amerikaanse dollars heeft ontvangen.

Het is publiek geheim dat de SVB goed geboerd heeft bij de kaartverkoop van de thuiswedstrijd tegen Canada, waarbij er veel meer kaarten werden verkocht dan er plaatsen beschikbaar waren. Het is niet duidelijk wat de opbrengsten van deze activiteit bedroegen, maar het staat buiten kijf dat de kassa gerinkeld heeft voor de organisator. Menigeen vraagt zich af waarom er geen verantwoording komt over de ontvangen middelen, maar de samenleving steeds erbij betrokken wordt wanneer er een vermeend tekort is. Weer anderen zijn de mening toegedaan dat de seniorenselectie door het bestuur als ‘goudhaantje’ wordt beschouwd en dat de bobo’s er alles aan zullen doen om zoveel mogelijk te profiteren van deze selectie. Aangezien de potentie van deze spelersgroep enorm is en plaatsing voor de voetbal eindronde in 2026 reëler is dan ooit, wordt er een beroep gedaan op alle actoren om een steentje bij te dragen.

Hoewel het op zich niet verkeerd is om fondsen te werven, getuigt het van redelijkheid en billijkheid om verantwoording af te leggen van de verkregen middelen. Het kan nooit zo zijn dat er een beroep wordt gedaan op iedereen die bereid is om op welke wijze dan ook een bijdrage te leveren, maar dat wanneer de middelen eenmaal binnen zijn, er geen verantwoording wordt afgelegd. Met goed fatsoen moet er bij elke transparante organisatie openheid gegeven worden over de besteding van alle middelen, in het bijzonder de middelen die je uitdrukkelijk vraagt van het publiek.

Het siert zo een grote organisatie niet om steeds weer geld te blijven vragen aan de gemeenschap. Het heeft er veel van dat de financiële huishouding bij deze organisatie niet veel soeps is. Of is er een bodemloze put, waardoor er een onverzadigbare behoefte is aan geld? Wat de situatie ook mag zijn, er moet orde op zaken gesteld worden op financieel gebied, zodat donateurs bereid zijn om de nationale selectie te ondersteunen. Voorts moet men bereid zijn om transparant te zijn wat de besteding van de middelen betreft, zodat de gemeenschap weet wat er met de middelen word gedaan.

Mireille Hoepel