Mijn grootouders, beiden in de tachtig en decennialang woonachtig aan de Matawarilaan, worden al jarenlang geteisterd door de uitbater van een café dat zich stelselmatig niet houdt aan de vergunningsvoorwaarden. Wat begon als incidentele geluidsoverlast is inmiddels uitgegroeid tot een situatie die hun gezondheid ernstig schaadt. En toch blijft de hulp van de instanties die er zouden moeten zijn om hen te beschermen, uit.

Thuis hoort de plek te zijn waar je je veilig voelt. De plek waar je tot rust kunt komen en waar je in de avond een goede nachtrust kunt hebben. Maar voor mijn grootouders is dit al jaren onmogelijk. Hoe kun je rust vinden wanneer een café, dat pal tegenover je woning, wekelijks zorgt voor herrie met harde muziek, live optredens en bezoekers die tot diep in de nacht buiten lawaai maken? Het lijkt alsof de regels niet gelden voor deze uitbater.

Mijn grootouders, die jarenlang hun steentje hebben bijgedragen aan de opbouw van Suriname, zijn nu op een leeftijd waarin ze recht hebben op rust en respect. In plaats daarvan moeten ze wekelijks dealen met extreme geluidsoverlast. Dit gebeurt niet alleen in het weekend, maar ook door de week, alsof er geen grenzen zijn.

Alle mogelijke stappen zijn reeds ondernomen. Herhaalde klachten bij de autoriteiten, gesprekken met instanties, verzoeken om handhaving – alles is geprobeerd. Maar de reactie? Stilte. Een keer in de zoveel tijd gaat er een ambtenaar langs, alleen om vervolgens de ogen te sluiten voor het probleem in ruil voor. ...Het lijkt alsof integriteit een handelswaar is geworden, en zolang het niet ten koste gaat van hun eigen zak, lijkt het de verantwoordelijken niets uit te maken.

En zo wordt dit probleem genegeerd. “Ach, die oudjes zeuren maar weer,” lijkt de gedachte te zijn. Niemand luistert naar hen. Niemand wil hun problemen oplossen. Maar wat velen niet zien, is wat deze situatie met hen doet. Hun gezondheid is achteruitgegaan. Hun mentale welzijn is ernstig aangetast. Ze hebben letterlijk uitgesproken dat ze het leven niet meer zien zitten.

Is dit hoe we omgaan met de ouderen van Suriname? Mensen die hun hele leven hebben gewerkt, belastingen hebben betaald en hun land hebben opgebouwd? Waarom sluiten we onze ogen voor hun leed? Waarom blijft het stil bij de instanties die juist voor hen zouden moeten opkomen?


De vraag is simpel: wie neemt de verantwoordelijkheid om deze onrechtvaardige situatie te beëindigen? Of blijven we zwijgen.

Vishay Hardwarsing

Advertentie