Het is inmiddels bekend dat de vorige regering Suriname heeft achtergelaten met torenhoge schulden, een situatie die niet te rechtvaardigen valt. Toch leek het, in die tijd, alsof er een vorm van communicatie was met de samenleving. Mensen voelden zich gehoord, ook wanneer er een brief werd geschreven naar voormalig president Bouterse. De reacties kwamen, vaak met pogingen om oplossingen te vinden. Maar dat lijkt niet meer het geval te zijn. De huidige president Santokhi, die na de verkiezingen beloofde een ander soort regering te zijn, reageert nauwelijks op oproepen of brieven, zelfs niet wanneer leden van zijn eigen partij hem attenderen op belangrijke kwesties. Dit roept de vraag op: waarom blijft Santokhi stil? Heeft hij het te druk? Komen de brieven niet aan? Of heeft hij simpelweg geen oog voor de problemen van de samenleving? Het laatste lijkt helaas het geval.

Recentelijk werd ik geconfronteerd met meerdere medische casussen van jonge kinderen die dringend hulp nodig hebben. Deze kinderen lijden aan ernstige aandoeningen die hun jeugd beïnvloeden en hen vaak geen zicht geven op een normale toekomst. Wat ze nodig hebben, zijn gespecialiseerde behandelingen die hen, indien mogelijk, een zorgeloze toekomst kunnen bieden. Het is essentieel dat deze kinderen, net als alle andere, de zorg en medische hulp krijgen die ze verdienen.

Echter, het is schrijnend om te zien dat ouders van deze kinderen volledig aan hun lot worden overgelaten. De regering, die zich in campagnes had gepresenteerd als een partij die voor de burgers zorgt, lijkt ofwel niet in staat, ofwel niet bereid om de noodzakelijke hulp te bieden. Het Staatsziekenfonds, dat in het verleden als vangnet fungeerde, dekt nauwelijks de kosten van de behandelingen, laat staan de kosten van reizen naar het buitenland voor gespecialiseerde zorg. De geneeskundige commissie heeft aangegeven dat zij niets meer kan betekenen, omdat een specifiek geval al twee keer naar het buitenland is gestuurd, maar nog steeds niet de vereiste zorg heeft ontvangen. De situatie is schrijnend, en het is niet een op zichzelf staand geval. Er zijn vele andere ouders die dezelfde strijd voeren.

De kosten die gepaard gaan met deze behandelingen zijn enorm. Denk bijvoorbeeld aan een air ambulance die gemiddeld zo'n US$ 34.000,00 kost. Dit is een onbetaalbaar bedrag voor de meeste gezinnen in Suriname, die niet beschikken over de middelen om dergelijke hoge rekeningen te betalen. Dit laat de vraag open: waar moeten gewone burgers dit geld vandaan halen? Moeten ze alles verkopen of een lening aangaan, terwijl ze ondertussen in de wacht staan voor hulp die nooit komt?

Ik heb zelf geprobeerd de president en een aantal ministers te benaderen voor een reactie, maar, zoals te verwachten, bleef het stil. Er wordt gezegd dat er geen geld is, maar de waarheid is misschien nog pijnlijker: de regering lijkt geen enkel gevoel van verantwoordelijkheid of menselijkheid te hebben. Zelfs een simpele reactie op een brief of verzoek lijkt teveel gevraagd. In plaats van empathie of steun, krijgen de mensen de koude schouder.

Met de verkiezingen die binnenkort in zicht zijn, is het niet ondenkbaar dat de huidige regering, die zich misschien teveel richt op het behouden van macht dan op het ondersteunen van de samenleving, zijn geloofwaardigheid verliest. De regering wil stemmen ontvangen, maar de vraag is: hoe kan men verwachten steun van de samenleving te krijgen, als zij zelf de stem van die samenleving negeren? Het lijkt een recept voor een politieke omwenteling, en terecht. Mensen willen niet alleen gehoor geven aan een regering die niet luistert, maar ze willen ook concrete acties zien.

In plaats van beloftes en stilzwijgen, heeft de samenleving recht op een regering die zich inzet voor haar welzijn, met aandacht voor de dringende medische noden van haar kinderen en andere kwetsbare groepen. Het is tijd dat de regering de stem van de bevolking weer hoort en actie onderneemt.

Rayeed Nasibdar

Advertentie