Een zeer bijzonder mens wordt vandaag ten grave gedragen in Wageningen, Nickerie.  Wilhelmina Hendrika King; Willy, zoals ze altijd werd genoemd heb ik 55 jaar terug leren kennen. Een jaartje na onze kennismaking waren we samen op het CPI, het Christelijk Pedagogisch Instituut, waar we als rebelse tieners gekneed werden om voor de klas te staan. Onze vriendschap werd steeds hechter onder andere vanwege onze onconventionele, progressieve en kritische instellingen, die vaak niet onbestraft bleven door het establishment. 

Willy werd geboren op 4 december 1951 op Aruba, waar het gezin van haar vader, oom Leo King en moeder Petronella van Vliet woonde. Het gezin met vier meisjes remigreerde toen Willy amper 2 jaar oud was. Aangekomen in Suriname werd het gezin gezegend met nog vier kinderen, twee jongens en twee meisjes. Oom Leo werd later de eerste Surinaamse predikant van de Lutherse Gemeente in Suriname, nadat hij als maatschappelijk werker gediend had o.a. te Groot Chatillion en Wageningen. Hij was een onbetwiste leider en strateeg, zowel in zijn werk als in het gezin, want na de geboorte van het jongste meisje kwam moeder Petronella te ontvallen en stond hij er alleen voor. Oom Leo huwde met haar zus Josepha, tante Jos, die zelf ook drie kinderen had. Met enorm veel liefde, tact en waardigheid wisten oom Leo en tante Jos  dit grote gezin te koersen naar grote successen.

Een aparte dochter was Willy, niet alleen vanwege haar opvallende minder gepigmenteerde huidskleur en blauw-groene ogen vergeleken bij de andere broers en zussen, een genetische overdracht van haar grootvader Hendrikus Antonius van Vliet, een geboren Utrechtenaar. Ze viel vooral op door haar vrijzinnige, creatieve en sociale instelling. Ze ontwikkelde zich tot een vrolijke, goedlachse en innemende vrouw, die ondanks vele uitdagingen en dieptepunten, genoot van het leven en actief bleef bijdragen aan gemeenschapsontwikkeling. Haar geloof en de oprechte duurzame vriendschappen vormden de fundering waarop haar veelzijdigheid tot volle wasdom kwam. 

Hoewel ze een gepassioneerde leerkracht was, heeft ze vooral in het informele educatieve circuit veel leiderschap getoond. In Wageningen voornamelijk, heeft zij zich als community leader en Rode Kruis vrijwilligster onbaatzuchtig ingezet voor de gemeenschap. Haar prettige karakter in samenhang met haar diepe loyaliteit voor jongeren, onderdrukten en marginale groepen maakten haar een stonfutu van Wageningen, waar men op kon rekenen: huiswerkbegeleiding, storytelling, gemeenschapstoerisme, dans en ballet, theater, arts and crafts, muziekontwikkeling, modeshows etc. Niets was haar te veel.

Willy had zelf geen kinderen, maar nederig en sociaal als ze was, heeft ze als een moeder bijgedragen aan de vorming van heel veel jongeren. Ze bleef tot haar laatste adem positief, een levenshouding die ze gedurende haar hele leven had getoond. Ik denk aan het overlijden van haar partner in het verkeer in 1999 na de opening van de Coppenamebrug, waar ze na een tijd van grote pijn en verdriet opveerde en weer aan de slag ging. Ook nadat ze zelf betrokken was bij een aanrijding die blijvende lichamelijke littekens naliet, was ze mentaal niet gebroken en gaf ze als een baken in zee bijstand aan haar medemens. We zullen haar enorm missen. Ze is een groot voorbeeld voor ons allen. Sribi switi Willy.

Harrold A. Sijlbing