(Ingezonden)

In het artikel Balans bosbehoud en ontwikkeling blijft uitdaging van 5 juni in Starnieuws wordt ingegaan op de gewenste balans tussen bos en ontwikkeling. Om deze balans te vinden wordt de Groene Ontwikkelingsstrategie ontwikkeld door het ministerie van ROM, een goed initiatief. Ik spreek hierbij de hoop uit – als iemand met een planologische achtergrond – dat deze strategie gepaard gaat met feiten, concrete doelstellingen en concrete plannen en beheersmaatregelen. Als het een strategie wordt die niet is gebaseerd op feiten, concrete doelstellingen en concrete plannen, is het vinden van de juiste balans gedoemd te mislukken en zal Suriname na uitontwikkeling van goud en olie rond 2060, sterk verarmen.

Concretisering van de ontwikkelingsdoelen van Suriname in exportvolume
Zonder concretisering van wat je wil bereiken blijven de activiteiten die je onderneemt om de ontwikkelingsdoelen te bereiken LUCHTFIETSEN ZONDER RESULTAAT. Sinds jaar en dag hanteert Suriname de kerndoelstelling “vervang economische pijler ‘goud en olie’ op termijn door ‘toerisme en agrarische productie’. ” Om dat te bereiken zal de agrarische productie moeten groeien van zo’n 45 miljoen export per jaar naar minimaal US$ 4 miljard in 2040. Mijn stelling is dat dit alleen te bereiken is door een concreet plan te maken. Met die 4 miljard zal de productie immers met een factor 89 moeten groeien.

Kleinschalige productie of (ook) grootschalige productie?
Kleinschalige productie van voedsel voortvloeiend uit kleinschalige landbouw is zeer waardevol. Het draagt bij aan de sociale ontwikkeling van gebieden en aan de eigenwaarde van de Surinaamse bevolking. Subsidie-initiatieven als SAMAP en SURGE zijn dus nuttig, maar zullen de agrarische export van nu (een negatieve handelsbalans!) niet laten stijgen naar een positieve handelsbalans van 4 miljard per jaar. Mensen die het tegendeel beweren kijken zeker niet naar de historie en streven teveel hun eigen (bosbehoud)doelstellingen na. Een stijging van de productie met een factor 89 is simpelweg alleen mogelijk als ook grootschalige landbouw wordt toegepast.

Waar moet die groei plaatsvinden?
Directeur Rudi van Kanten van Tropenbos Suriname stelt “we kunnen bijvoorbeeld geen grote gebieden in het binnenland voor landbouw gebruiken, terwijl er andere gebieden aan de kust beschikbaar zijn”. De heer Van Kanten gaat hierbij echter voorbij aan de feiten. Uit de studie “Agro-ecological Zoning Suriname van maart 2017 uitgevoerd door het ministeries van LVV en ROM, en in samenwerking met onder andere het gerenommeerde Braziliaanse instituut Embrapa, blijkt dat het kustgebied niet tot nauwelijks geschikt is voor landbouw en zeker niet voor de productie van commodoties als soja, mais en andere granen. Naast de kwaliteit van de bodem speelt daarbij de hoogte van het land een rol, maar ook zeker de eigendomsverhoudingen. Veel land in de kuststrook is in eigendom van relatief kleine landeigenaren.

Mijn conclusie is dat een productie van US$ 4 miljard alleen efficiënt mogelijk is net ten zuiden van de kuststrook, zeg vanaf Patamacca tot Apoera, voornamelijk rond de Weg naar West-Suriname. Het gegrond en gericht maken van keuzes in deze gebieden (zie kaart) voor gebieden die ter beschikking zouden moeten kunnen komen voor grootschalige landbouw, maakt het mogelijk om tevens tot een adequaat bosbehoud te komen met behoud van rechten op carbon credits. 
Een gebalanceerd ontwikkelingsplan
In mijn bijdrage in De West van 12 april 2024 onder de titel Zijn Suriname en Guyana verantwoordelijk voor het wereldprobleem climate change? maak ik duidelijk dat met grootschalige landbouw een bijdrage aan de jaarlijkse economie van US$ 4 miljard of meer mogelijk is, maar dat daarvoor gestart moet worden met een goed landinrichtingsplan door het ministerie van Ruimtelijke Ordening & Milieu (in het artikel is reeds een voorzet gedaan). Dat landinrichtingsplan is nodig om ongebreidelde groei van grootschalige landbouw te voorkomen en een harmonieuze groei met behoud van bos en de carbon creditstatus van Suriname te kunnen realiseren. Vervolgens zal de regering samen met particulier initiatief concrete plannen moeten maken. Mijn bedrijf heeft dit soort plannen reeds en wil graag bijdragen aan de ontwikkeling van Suriname en roept derden op om te kiezen voor groei in harmonie. Zonder harmonie is groei niet mogelijk en zal Suriname blijven stilstaan en we zullen dan in 2040 of 2050 merken dat er geen goud- en olie-inkomsten meer zijn en dat de samenleving verarmt.

Conclusie

Advertentie