De Vereniging van Saamaka Gemeenschappen (VSG) attendeert de samenleving erop  dat de collectieve grondenrechten van de Inheemse en Tribale Volkeren door de Staat nog steeds niet zijn erkend. Op de Internationale Dag van de herdenking van de Mensenrechten is het een moment om te reflecteren en te kijken naar de Surinaamse situatie. Verschillende politieke en sociaal maatschappelijke organisaties staan stil bij het schenden van mensenrechten in het verleden, maar verzuimen om te kijken naar de hedendaagse situatie waarbij fundamentele rechten waar ieder mens recht op heeft nog niet zijn gewaarborgd door de Staat Suriname.

Ondanks dat de Staat Suriname internationaal en laatstelijk ook nationaal is veroordeeld om geen concessies uit te geven in het woon- en leefgebied van de Inheemse en Tribale volkeren zonder toepassing van Free Prior and Informed Consent (FPIC) heeft de Staat daar nog geen gehoor aan gegeven. Zelfs vonnissen van het Inter Amerikaans Hof voor de Rechten van de Mens te weten: Het Saamaka Vonnis, Het Kalina en Lokono vonnis heeft de Staat Suriname niet ertoe bewogen om de collectieve grondenrechten bij wet te erkennen. 

Deze houding van de Staat, en opeenvolgende regeringen hebben volgens VSG ertoe geleid dat rechten van de Inheemse en Tribale volkeren op hun woon- en leefgebieden regelmatig en stelselmatig worden geschonden. Het uitgeven van concessies aan multinationals in het woon- en leefgebied viert hoogtij in Suriname. Terwijl de Staat in het buitenland bekend staat en pronkt met 93% bosbedekking, en het groenste land ter wereld, zijn de mensen die het bos in stand hebben gehouden helemaal niet gekend bij de eventuele toekenning van de carbon credits.

Evenzo kunnen acties en maatregelen van de regering om over te gaan tot het converteren van domeingrond tot eigendom zonder dat de wet collectieve grondenrechten van de Inheemse en Tribale volkeren zijn erkend, worden gekenmerkt als mensenrechtenschendingen.

Tevens roept de weigerachtige houding van de Staat Suriname om de ILO-Conventie no.169 te ratificeren, welke de Inheemse en Tribale Volkeren erkend en controle geeft over hun eigen instituten en de economische ontwikkeling van hun woon- en leefgebieden vraagtekens op. Terwijl Suriname het enige land is in Latijns Amerika dat geen collectieve grondenrechten heeft toegekend aan Inheemse en Tribale Volkeren, laat deze materie de politiek en regeerders helemaal koud.

En niet slechts het erkennen van de collectieve grondenrechten van Inheemse en Tribale volkeren is een grove mensenrechtenschending, maar ook het recht op onderwijs, het recht op een menswaardig bestaan worden de Inheemsen en Tribale Volkeren niet gegund. Het spreekt voor zich dat de investeringen in het onderwijs in het binnenland te wensen overlaten, dat kinderen weken en soms maandenlang verstoken zijn van hun recht op onderwijs, is een grove mensenrechtenschending.