De Surinaamse maatschappij is in vele opzichten bewuster geworden mede op basis van politieke ontwikkelingen sedert de staatkundige onafhankelijkheid van de Republiek Suriname in 1975. Vijf jaren na het uitroepen van de onafhankelijkheid werden we geconfronteerd met een revolutionaire staatsgreep van enkele onderofficieren van het Nationale Leger. Mede als gevolg van de staatsgreep kwam halverwege de jaren 80 een binnenlandse oorlog. 

Deze drie ontwikkelingen binnen een tijdsbestek van 15 jaren hebben de maatschappelijke bewustwording van de Surinaamse bevolking sterk beïnvloed. De onderlinge verdraagzaamheid en acceptatie van de diverse etniciteiten zijn daardoor positief ontwikkeld. Op de inheemsen na, zijn al de andere bevolkingsgroepen hiernaar toe geïmmigreerd, dus er was een onnodige zichtbare rivaliteit tussen de groepen. De kolonisator deed er ook niets aan om dit weg te werken. Waarschijnlijk had men er alle baat bij om de groepen gescheiden te houden in plaats van te werken aan de bevolkingsintegratie.

Maar door de  drie eerder genoemde ontwikkelingen is het ideologisch denken van de bevolking op een hoger peil gekomen dan vóór 1975. In de periode vóór de staatkundige onafhankelijkheid was het koloniaal en imperialistisch denken zeer dominant in de samenleving. Waar sterk de nadruk nu op wordt gelegd, vooral door rechtse politieke leiders, is dat we maatschappelijk het in de afgelopen vijftig jaren er materieel niet behoorlijk op vooruit zijn gegaan.

Weliswaar valt het niet te ontkennen dat verkeerde besluiten zijn genomen en verkeerde handelingen zijn gepleegd door onze leiders, maar wat wel benadrukt moet worden is dat het koloniaal en slaafs denken tot op zekere hoogte plaats heeft gemaakt voor een meer progressieve gedachtegang en het besef dat de daadwerkelijke ontwikkeling van Suriname meer vanuit het nationaal gevoel moet geschieden. Die houding zal ertoe leiden dat we het Surinaamse belang beter kunnen definiëren en achterna zitten. Als bevolking hebben we in de afgelopen vijftig jaren genoeg lesgeld betaald en hebben we vooral gezien hoe het niet moet.  

Als we de ontwikkeling van Suriname benaderen vanuit het kruiperige en slaafse buitenlandse perspectief zullen we altijd als futuboi worden gekwalificeerd op het internationale platform. Enkele individuen die er enige persoonlijke voordelen aan hebben zullen het proberen, maar als samenleving moeten we ons te allen tijden hiertegen krachtig verzetten. De wereld is een dorp geworden en daarom moet de benaderingswijze er niet zijn waarbij we pretenderen het alleen te kunnen doen. Dat zou onmogelijk en totaal verkeerd zijn.

We hoeven het wiel niet opnieuw uit te vinden in de wereld. Veel landen doen hun deuren al wijd open om zaken te doen. Wat er hierbij gebeurt is dat ze zaken doen op basis van volwassenheid. Op basis van wederzijdse respect, gelijkheid en voordelen. In dit land denken we te vaak dat wij alleen het buitenland nodig hebben en niet omgekeerd. Dat is totaal misplaatst. Het buitenland heeft ons even hard nodig als wij hun nodig hebben. We moeten onze belangen eerst goed identificeren en analyseren en op basis daarvan moeten we strategisch gaan onderhandelen en ons geo-politiek ook goed positioneren. 

We moeten bijvoorbeeld niet lichtvaardig denken over het tot ontwikkeling brengen van onze natuurlijke hulpbronnen. De multinationals en de grote internationale financieringsinstituten met wie je hierbij  moet collaboreren, staan ook in nauw contact met de politiek van de rijk geïndustrialiseerde landen. De belangen van deze landen worden achter de coulissen in de internationale politiek behartigd. Deze analyse moet door onze politieke leiders en onderhandelaars uitgerafeld worden en binnen dit geheel moeten we ons zodanig manoeuvreren dat we het maximale voor onze natie eruit kunnen halen en absoluut niet steeds weer met inhoudsloze retoriek op ons afkomen.