De cijfers waarmee dit persmoment gepaard gingen, waren echt veel belovend. Voor Surinaamse begrippen bijna ongelooflijk. 700 miljoen barrels aan bewezen winbare reserves en 200.000 vaten per etmaal wanneer de productie in 2028 op zee opgestart zal worden. We konden in Suriname in de afgelopen decennia alleen maar dromen van deze cijfers in de aardolie industrie. Zelfs Guyana was initieel niet zo opzienbarend begonnen. Onze westerse buren waren gestart met 120.000 vaten per dag. Inmiddels zijn ze weliswaar boven de 300.000 vaten. Verder hoorden we bedragen van tussen de 16 en 28 miljard US dollars in de komende 20 jaren vanaf 2028. Hier tegenover staat wel een prijskaartje van ruim 9 miljard US-dollars als zijnde de investeringskosten.

Uitgaande van de verbintenissen die eerder door onze eigen Staatsolie is aangegaan met deze grote spelers in de aardolie industrie, bestaat de optie voor Staatsolie om voor 20% te participeren in de operatie. Dat wil zeggen dat ze ook een evenredig bedrag op tafel moet leggen om mee te doen. In de afgelopen dagen heb ik ook een paar interviews van de directeur bij Staatsolie mogen beluisteren via de media. Daarin heeft hij steeds weer onomwonden aangegeven dat het geen onvolkomenheid hoeft te betekenen voor zijn bedrijf om aan de benodigde financiën te komen. 

Allereerst zou er een goede band bestaat met de financierder in het buitenland voor de raffinaderij die een paar jaren terug is opgezet. Daarop kan Staatsolie voor een paar honderd miljoen een beroep doen bij de lokale financiële instellingen, bestaat de ruimte ook om aan wat middelen te komen. De bevolking kan middels aandelen ook bijdragen in de financiering van dit mega project. Daarnaast staat de deur nog open voor potentiële financierders uit de Caricom en de Diaspora.  Persoonlijk zal ik ook, al is het een US 100 aandelen, aanschaffen om mede eigenaar te worden van onze nationale trots.

Als politici alle gelegenheid ten bate nemen om steeds weer aan te kondigen dat de rijkdommen voor de kust van Suriname behoren aan het Surinaamse volk, dan vind ik dat het nu de hoogste tijd is geworden dat de president en de vicepresident leiderschap en karakter moeten tonen om bij elkaar te zitten en af te stemmen hoe ze ter zake deskundigen aan het werk zullen zetten om de nodige exercitie te plegen om alvast wat voordelen uit de geprojecteerde toekomstige olie-inkomsten te halen voor het noodlijdende volk. 

Ik hoor de pessimisten al luidkeels schreeuwen dat deze aanpak verwerpelijk is. Maar ik wil de Surinamers oproepen om goed te kijken naar de mensen die dit allemaal roepen. Het zijn stuk voor stuk mensen met een goed verdiende boterham. Die weten steeds allerlei gecompliceerde verhalen te vertellen en dat we rustig moeten zitten, terwijl er mogelijkheden zijn om de ongekende noden in Surinaamse maatschappij te verlichten. Zelfs de directeur van Staatsolie staat geheel open om op basis van wat nu is bewezen aan aardolie reserves, op een verantwoorde manier te gaan kijken wat we alvast hieruit kunnen halen. 

In het verlengde hiervan is het ook helemaal legitiem als de regering wederom gaat onderhandelen met het IMF om het herstel en stabilisatie programma onder verzachtende omstandigheden verder uit te voeren. Want op termijn wordt de inkomstensituatie van Suriname, significant verbeterd.  Een veel gehoorde concern van zogenaamde critici is dat Suriname niet beter zal worden van de olie-inkomsten, omdat 100 jaar bauxiet ontginning en aluinaarde productie ons per saldo niets hebben opgeleverd. Ik vind deze vergelijking een beetje mank, omdat we moeten kijken naar plaats, tijd en omstandigheden.