“Broeders van de zuiptafel, hebben jullie nog wat gehoord over die actie van de huisdoktoren. Die wilden toch veel meer betaling per patiënt?”
“Daar zeg je wat. Het is opeens zo luidruchtig stil daar bij de broeders die de eed van Hippocrates zworen.”
“Velen zworen volgens mij ook de eed van ‘pecunia non olet.”
“Is niet waar, meester. Weet u hoeveel jongere doktoren flink uitgebuit worden door een gesettelde groep medici?”
“Hee, wacht eens even, jonge broeder in ons midden, je doet een gewaagde uitspraak.”
“Echt niet, zeer gewaardeerde oudere zuipbroeder, ik heb vele leeftijdsgenoten die gewoon als ordinaire hosselaars moeten ploeteren om na al die lange jaren van uitputtende studie een goede zorg aan hun patiënten te geven en een redelijk bestaan op te bouwen.”
“Ik denk dat je dit met voorbeelden en niet met emotionele kreten moet onderbouwen.”
“Gaat u maar te rade onder bijvoorbeeld de RGD-artsen. Ik ken een aantal van hen, uit mijn woonbuurt, uit de familie, uit de kring van schoolkameraden, ze gaan niet liegen voor me.”
“Leg me dan simpel wat uit.”
“Beetje simpel gezegd: elke huisdokter wordt volgens een bestand van burgers door het Staatsziekenfonds betaald, bijvoorbeeld ik heb als dokter 2.000 ingeschrevenen en krijg, zeg 50 SRD per maand per ingeschrevene.”
“Dus dat ontvang je als die patiënt bij je op de poli komt?”
“Nee, of die op spreekuur komt of niet, als huisdokter krijg ik elke maand 2.000 maal 50 SRD is SRD honderdduizend SRD. Maar dan hoeft die patiënt niets te betalen, al komt die bij wijze van spreken elke dag op spreekuur.”
“Dat is een aardige hap vast inkomen. Maar er is toch een maximum van het aantal burgers dat je er als dokter in je bestand mag opnemen?”
“Ik dacht van wel, maar de vraag is of dit bestand wordt nagetrokken en om de paar jaren verplicht wordt opgeschoond.”
“Zijn er dan zoveel doktoren in onze woonwijken dat nieuwe doktoren nauwelijks patiënten kunnen werven, als ik het zo mag noemen?”
“Dat weet ik niet, eerlijk gezegd. Ik denk eerder dat dit gebeurt, omdat het bestand van sommige van de bestaande groep huisdoktoren overproptjokvol is.”
“En verder is het zo dat sommige artsen ook nog bij een particulier bedrijfsarts zijn.”
“Dat mag toch?”
“Natuurlijk, maar dan moet je jouw verzekerden bij het SZF of ander verzekeraars niet pas om bijvoorbeeld tien uur ’s morgens komen helpen, omdat je dan eerst je bedrijfspoli’s afloopt.”
“Speelt er ook niet zoiets bij sommige zaalartsen van het AZ?”
“Wie zal dat zeggen? Mi no sabi.”
“Maar als je het goed bekijkt, is het de overheid die door de jaren heen deze hosselcultuur heeft gedoogd.”
“Waarom?”
“Dan hoefde zij als overheid de premies van de SZF-verzekerden niet te verhogen, want dat zou bij vooral de populistische politici gevoelig liggen.”
“Zoals het noodzakelijk verhogen van de zwaar gesubsidieerde prijs van gascilinders?”
“Ongelooflijk dat zelfs Leo Lonnie Baala daar voorstander van is.”
“Terug naar die doktoren. Dus toen die huisartsen bij monde van hun vereniging een verhoging van die inderdaad achterhaalde vergoeding per patiënt eisten, en zelfs dreigden de dienstverlening aan hun patiënten stop te zetten, tegen hun medische eed in, kaatste de minister, zelf medicus, de bal schitterend terug door te stellen dat de doktoren dan moesten kiezen tussen de SZF- en elders verzekerden, en de bedrijven waar ze als arts in dienst zijn. En toen werd het vanuit die hoek opeens stil, behalve op FB, want daar begonnen bepaalde eenzijdige figuren meteen met modder naar de minister te smijten.”
“Dat bleek onterechte kritiek.”
“Maar de kritiek op het toekennen van officiële staatsorden aan leden van een politieke partij, omdat die partij jarig is, was wel terecht. Dat doet onze staatsorden verder vervallen tot een politiek lintje.”
“U zegt ‘verder’, meester? Dus de status van onze staatsorden was al aan het vervallen?”
“Natuurlijk. Bij de vorige regering hebben een aantal dubieuze figuren, waaronder zelfs criminelen, toch ook een staatsorde gehad? En hebben we toen luidop wat gezegd? Nee toch? Het was toch neks no fout en tralala?”
“Daarmee praat je de onterechte politieke lintjesregen van onlangs niet goed.”
“Dan wat is de oplossing van dat ding van die huisartsen?”
“Eerst het patiëntenbestand opschonen. En elke huisdokter mag niet meer dan 500 volwassenen in zijn of haar bestand hebben.”
“En dan?”
“Dan pas wordt de dokterspremie per patiënt flink verhoogd. Elk jaar komt er een ook periodieke verhoging bij, als een duidelijke meerderheid van jouw patiënten via een digitale enquête te kennen geeft op een aantal aangegeven punten tevreden te zijn met de behandeling van de dokter.”
“En dan?”
“Om dit te bekostigen, gaan de premies voor de ziekteverzekering omhoog.”
“En dan?”
“De vrijgekomen patiënten worden onder de nieuwe doktoren verdeeld, die eerst minstens 5 jaren bij de RGD of drie jaren in het binnenland hebben gewerkt.”
“En dan?”
“Alle doktoren moeten OB en Self Assessment betalen voor hun privé-poli.”
“En dan?”
“Dan gaan we over tot de orde van de dag en drinken wij hier een rondje op het zoveelste voorstel ter ordening dat weer eens niet uitgevoerd zal worden, want het is politiek onverkoopbaar.”
“Is het wel verkoopbaar je gast zonder paraplu in de regen te laten lopen?”
“Of minister Stoer de Blaaskaak maar te laten vechten met vakbondsleider Paars de Salonsheld, terwijl het Openbaar Werk naar ons toe maar stagneert?”  
“Zien jullie de lange en moeizame weg van onafhankelijkheid? Nu beginnen steeds meer burgers zichzelf te beschermen tegen criminele bendes, want de staat beschermt meer zijn ambtsdragers dan de bevolking.”
“Waarop proosten wij dan tot slot?”
“Op dit nog steeds mooie land dat ondanks die lelijke wroetsels daar in de leiding toch het beste land blijft om in te wonen. Proost daarop.”
“Proost”
“Ja, maar wattebout praten over Bolso-naar-Rio die onze olie en gas effe wilde inkopen?”
“Sorry jonge vriend, een volgende keer. Bij ‘proost’ was de vergadering gesloten. Bee-uit.”

Rappa

Advertentie