Voor het politieke debat zouden wij terecht moeten kunnen in onze Nationale Assemblee. Niets is echter minder waar. In onze diep gepolariseerde en beladen omgeving is de toon en inhoud van het politieke debat vervallen tot een niveau, dat wij niet eerder gekend hebben. Politiek gedrag in het verleden was niet altijd beleefd, maar wat vandaag de dag wordt geëtaleerd is ongekend/ongehoord.Interviews en persconferenties van regering en oppositieleden maken ons getuige van de bittere verbale ‘clashes’ tussen hen, waarbij de discussie vaak de vorm aanneemt van persoonlijke aanvallen en beledigend taalgebruik, dat niet passend is voor leden van een parlement.

In Suriname hoorden wij een minister zichzelf vergelijken met een herdershond, vriendelijk tegen eenieder, maar als men op zijn staart trapt, zal hij je bijten. Het lijkt alsof de boodschap was: bekritiseer mij niet anders maak ik je af. Recent mochten wij ook vernemen dat hij over ammunitie beschikt voor tegenstanders van zijn beleid.

Abraham Lincolns uitspraak is ook in ons huidig Suriname zeer relevant: ‘If you want to test a man’s character give him power’. Velen verliezen bij het verkrijgen van een machtspositie hun gevoel voor rechtvaardigheid en vooral hun integriteit. Zij doen hard mee aan intimidatie van andersdenkenden.

Een consequentie van deze ongelukkige tendens is het gebrek aan aandacht voor zaken die van belang zijn voor de samenleving. Zeer beperkte spreektijden en een orde reglement dat dringend aan revisie toe is, dragen niet bij aan de stimulering en presentatie van kwalitatief sterk debat.
Onze DNA vervalt eerder tot een instrument voor aanvallen in plaats van een arena om nationale issues te bespreken, een forum voor het uitdrukken van meningen. Het resultaat is een devaluatie van de parlementaire rol.

De publieke invloed van deze situatie is voorspelbaar. Personen met uitzondering van partij aanhangers, zien dat de hedendaagse politiek zich meer en meer afkeert van publieke belangen en zorgen. De perceptie dat de politieke elite alleen ge-engageerd is in ‘powerplay’ erodeert het publieke respect en vertrouwen in hun capaciteiten om de problemen van de mensen op te lossen.
   
Het gebrek aan aandacht voor zaken waarover mensen het meest bezorgd zijn, maakt dat de burgers de tv en radio uitdoen, omdat zij moe zijn van de afgezaagde verhalen van politici. De publieke aandacht krimpt omdat het volk moe wordt van wat in India genoemd wordt chor an daku verhalen (dieven en bedriegers verhalen). De leiders en hun woordvoerders gaan echter rustig voort met het klinken als een gebroken grammofoonplaat. Zij zijn niet in staat te vertolken datgene wat de gemeenschap werkelijk wil weten: hoe hun aspiraties verwezenlijkt gaan worden en hoe de nationale uitdagingen aangepakt zullen worden.

De regering moet de leiding nemen in het mobiliseren van alle krachten ter ondersteuning voor de oplossing van de problemen. Maar het huidige leiderschap demonstreert een onwil om buiten de eigen ‘bekende’ kring om betrokkenheid te creëren, Zij die kritiek hebben worden afgeschilderd als jaloers of corrupt en /of niet patriottisch. Dat maakt het politieke debat onmogelijk. Wijze ministers/ beleidsmakers beseffen dat oppositie nodig is! Want alleen door je missers onder ogen te zien verkrijg je ruimte voor verbetering en groei.

Vertrouwen is een cruciaal element in het opbouwen en behoud van de publieke ondersteuning.
Het is niet alleen het politieke debat dat verloren gaat door excessieve negatieve opstelling. Niet alleen het politieke debat wordt gedegradeerd, ook de democratie wordt gedegradeerd, vernederd en uitgehold.

Vertaald en bewerkt door: Angelic del Castilho
Uit: Poverty of political discourse/ Maleeha Lodi/Dawn

Advertentie