“… Data tonen aan dat de leeftijdsgroep 41-50 jaar de andere categorieën in aantallen overtreft. Hierna gevolgd door de groep van 31–40 jaar en tezamen maken deze twee leeftijdsgroepen meer dan de helft van de volksvertegenwoordigers van Suriname uit. Het overwicht van deze twee leeftijdsgroepen in het profiel van onze volksvertegenwoordigers weerspiegelt de voorkeur van het electoraat voor een zekere jeugdigheid gekoppeld aan ervaring en rijpheid in de persoonlijkheden die zij kiezen tot volksvertegenwoordigers. 

In het opleidingsprofiel van de Surinaamse volksvertegenwoordigers kan niet gesproken worden van een substantiële deelname van hoogopgeleiden; in percentages is het minder dan 30%. Maar opleiding is één van de basisindicatoren van de sociaal-economische status van een individu, het rust onder meer een politicus uit met de benodigde intellectuele vaardigheden die noodzakelijk zijn voor een correct begrip van de politieke, economische en ook sociale verplichtingen die op de schouders van een politieke man of vrouw rusten.

Ambtenaren en onderwijzers vormen de grootste groep onder de volksvertegenwoordigers sedert de eerste algemene verkiezingen in 1949. Een verklaring zou kunnen zijn dat in een sterk gepolitiseerde samenleving als Suriname, de politiek de meeste kansen biedt om hogere posities te verwerven in het landsbestuur. Ambtenaren en onderwijzers nemen hun toevlucht tot de politiek waar zij snel carrière maken soms in duizelingwekkende vaart, van ambtenaar/onderwijzer naar president of vicepresident, minister of directeur of lid van de Raad van Commissarissen en ambassadeur. 

De lucratieve financiële regelingen, en m.n. na afloop van deze hoge functies, laten ook niet na, vele ambtenaren en onderwijzers aan te trekken voor participatie aan het politieke proces. Op latere leeftijd zijn zij verzekerd van een zeer hoog pensioen en de beste sociale en medische voorzieningen. Maar dat is niet wat de politiek zou moeten zijn, want de vroegere Tanzaniaanse president, Julius Nyerere, leert ons dat politiek in eerste en laatste instantie gezien moet worden als dienst verlening aan de gemeenschap, nimmer als middel om geld te verdienen en rijk te worden. ...” Aldus enkele van de constateringen uit het analytisch onderzoek van Rudie Alihusain. 

In zijn nieuw uitgekomen publicatie: 'Het veranderende profiel van de Surinaamse Volksvertegenwoordigers/1949-2015', presenteert de auteur een overzicht van de volksvertegenwoordigingen vanaf 1949 tot aan 2015. De statistische gegevens zijn in verschillende tabellen en grafieken weergegeven. De publicatie leent zich uitstekend voor het verkrijgen van een helder inzicht in de ontwikkelingen die onze volksvertegenwoordiging heeft ondergaan. De publicatie zal zeer spoedig verkrijgbaar zijn in de boekhandel.