In 1966 heeft een onafhankelijk Guyana onderhandelingen gevoerd met een autonoom Suriname in London en deze onderhandelingen kregen een negatieve ondertoon toen Guyana de status van de Corantijn bestempelde als een internationale rivier en niet als een Surinaamse. De onderhandelingen werden afgesloten zonder resultaat, of die nou gewenst of ongewenst kunnen worden genoemd. Zonder af te dwalen, sta ik stil bij 1967 toen een groep Surinaamse hydrologen, die aan het werk was in de betwiste Tigri driehoek, werd verjaagd uit dit gebied. Ik durf te wedden dat deze hydrologen kennelijk debiet metingen of andere hydrologische onderzoeken aan het uitvoeren waren, welke het bewijs op tafel konden leggen, dat de Opper Corantijn de (hydrologische) voortzetting is van de Corantijn.

In 1971 kwamen partijen in Chaguaramas overeen dat het geschil opgelost zal worden door vreedzame mechanismen en in samenwerking met elkaar. De gestalte van wederzijdse grenscommissies werd duidelijk zichtbaar en de frequentie van communicatie tussen de commissies is nooit opgehouden, hoewel het niet altijd even druk is op deze lijn. In Chaguaramas werd niet gerefereerd aan het concept Grensverdrag welke in 1939 gereed lag en waarin de Curuni als grens werd opgenomen tussen beide grondgebieden. Dit standpunt dient derhalve als verlaten te worden beschouwd.

Ik maak een stap naar het Statuut van het Internationaal Hof van Justitie, waar we eigenlijk al zijn beland, nu de vreedzame geschillenbeslechting is gekozen en benadruk artikel 38 van toepasselijke bronnen van Internationaal Recht. De eerste bron is een verdrag en nu er geen verdrag is met betrekking tot de status van de Opper Corantijn, kan worden uitgeweken naar het Gewoonte recht, de tweede bron volgens artikel 38. Van gewoonte is sprake als is voldaan aan twee vereisten namelijk : uniforme praktijk en opinio iuris sive necessitatis, oftewel acceptatie van deze praktijk als te zijn het recht. De regel van gewoonte recht kan worden doorbroken door de persistent objection, dus consistent protest tegen deze regel. Uiteraard maak ik een versimpeld beeld van de theorie en vertrouw op uw vergevingsgezindheid, maar nu de status van de Opper Corantijn niet is gedefinieerd in een verdrag of conventie, is plaatsen van deze status tegen een achtergrond van gewoonterecht onvermijdelijk. Als er in een periode van 40 jaar niet is geprotesteerd tegen een regel van gewoonterecht, dan wordt die regel geacht te zijn het recht. Daargelaten dat debietmetingen een bijna perfect uitgangspunt kunnen zijn voor de vaststelling van de hoofd bronrivier van de Corantijn, is bij een eventuele beslechting belangrijk dat er een goede inventarisatie is van de 'protest momenten' tegen deze of gene regel van gewoonterecht ten aanzien van de status van de Opper Corantijn als zijnde de hoofd bronrivier van de Surinaamse Corantijn.