Voor het bouwen van een huis schakelen we specialisten in: een architect voor de tekening, aan wie we uitleggen wat we willen, zodat de indeling en het uiterlijk naar onze wens is. Hoe hoog het gebouw, en hoeveel kamers, natte en droge ruimtes en eventuele uitbreidingsmogelijkheden voor de toekomst. Een aannemer die de werkelijke bouw laat uitvoeren en controleert of dat op de juiste wijze geschiedt. En binnen het budget. Als het fundament niet goed is berekend, zullen de muren scheuren en het bouwwerk zal scheef staan, verzakken en tenslotte instorten.

Hetzelfde geldt voor het bouwen van een Staat. Daarvoor is er een goed fundament nodig. De Staat garandeert de rechtszekerheid van het volk en zorgt voor bescherming van de burgers. Al deze fundamentele zaken worden vastgelegd in de grondwet. Dit is de wet die garandeert dat elke burger dezelfde rechten heeft en niemand boven die wet staat.


Dan rijst de vraag die aan onze politicologen en bestuurskundigen gesteld kan worden: hebt u werkelijk deze schending van het gelijkheidsbeginsel gemist? Kon u niet voorzien dat deze ongelijkheid onherroepelijk leidt tot corruptie van zowel de burgers als de politici? Het voorbeeld is niet zo ingewikkeld: als ik 2 opties heb om hetzelfde product te verkrijgen, zal ik altijd kiezen voor het minste werk. Dat geldt dus ook voor de DNA-zetels binnen het huidige stelsel.

Omgekeerd zijn de superkiezers er inmiddels aan gewend geraakt dat ze rond de verkiezingstijd hoge eisen kunnen stellen. Zelfs als oplossingen helemaal niet overeenkomen met de duurzaamheid en kwaliteit van het beheer van hun district, willen ze zaken op korte termijn toch geïmplementeerd zien, denk aan het repareren van een weg of de schenking van een buitenboordmotor. Op deze ‘cadeautjes’ wordt gerekend, zeker in een tijd dat prijzen onbetaalbaar zijn. Ze lenen zich graag voor favoritisme, en de politici kopen maar al te graag om.   Daarom lijkt het ook alsof de partij met het meeste geld, het meeste met presentjes kan strooien en daarom ook met de grootste blijdschap binnen wordt gehaald. De rijkste politici hebben dus het meeste voordeel bij dit onevenredige kiesstelsel en zullen absoluut geen moeite doen om dit te wijzigen.


Moderne staten behoren egalitair te zijn, dus gelijkheid nastrevend: een man-een stem. Politieke wetenschappen bestaan uit vaste basistheorieën, maar ze veranderen ook mee met de inzichten die de geschiedenis oplevert. Laten we leren van wat er mis is gegaan, in 1975, 1987 en in 1992. Elke tien jaar zou er geëvalueerd moeten worden en gekeken of de demografische verschuivingen (door verhuizingen naar de stad  of de nieuw geborenen binnen een district) rechtvaardigen om het kiesstelsel aan te passen.

STREI! vraagt de politicologen, de moderne dus, modellen uit te zetten voor een natie die wel eerlijk en gelijk is voor alle Surinaamse burgers.  

STREI!

Advertentie