Met toenemende verbazing heb ik kennisgenomen van het artikel van de heer Roeplall d.d. 25 maart 2019 gepubliceerd op dit medium met de kop 'De Surinaamse Advocatenwet van 2004'. Teneinde te voorkomen dat de diverse uit de lucht gegrepen stellingen een eigen leven gaan leiden, acht ik het noodzakelijk om als volgt te reageren op het artikel. Ik zal daarbij alle stellingen in het betwiste artikel, als volgt puntsgewijs weerleggen.

1. In het algemeen stel ik vast dat de scribent een hinderlijke demagogische toonzetting betracht, waarbij er een tegenstelling wordt gecreëerd tussen ‘buitenlandse’ advocaten en Surinaamse staatsburgers, en hij zelfs zover gaat dat hij stelt dat buitenlandse advocaten voor “bepaalde (geheime) Staatszaken” zouden pleiten. Ten eerste betreft een significant deel van de procespartijen géén Surinaamse staatsburgers. Ten tweede behoeft het geen betoog dat ‘geheime Staatszaken’ niet de groene tafel zullen bereiken. Daarnaast is het een feit van algemene bekendheid dat de meerderheid van deze ‘buitenlandse’ advocaten vaak personen van Surinaamse origine zijn, die toevallig de Nederlandse nationaliteit hebben, maar reeds geruime tijd, soms zelfs sedert hun geboorte, in Suriname woonachtig zijn. In het kader van het bevorderen van onderlinge harmonie binnen onze samenleving acht ik de hinderlijke toonzetting van het artikel dan ook buitengewoon ongewenst.

2. De Nederlandse Advocatenwet stelt een aantal voorwaarden aan diegenen die zich als advocaat wensen in te schrijven op het tableau: een afgeronde rechtenstudie op de universiteit (met civiel effect), een verklaring omtrent het gedrag en een verklaring van non-failliet. Zoals u kunt zien is er geen nationaliteitsvereiste. De stelling van de scribent dat in Nederland het volgens de wet onmogelijk is dat buitenlanders zich kunnen vestigen als advocaat of ingeschreven kunnen worden op het tableau, is dan ook volkomen onjuist.

3. Het bevorderen van onderlinge eerlijke en vrije concurrentie opdat de kwaliteit van de advocatuur en/of juristerij wordt verbeterd, komt mijns inziens de rechtzoekende juist ten goede.

4. Zowel de Surinaamse als de Nederlandse wet staan dubbele nationaliteit wél toe, hoewel zij dubbele nationaliteit niet bevorderen. Het Verdrag van Straatsburg aanhalen is echter in deze irrelevant, aangezien dat verdrag gaat om zeer specifieke gevallen, waarbij er sprake is van twee nationaliteiten van lidstaten van de Europese Raad en niet van dubbele nationaliteiten in het algemeen. De Wet tot regeling van het Surinamerschap en ingezetenschap verbiedt ook de dubbele nationaliteit niet. Ook deze stellingen van de scribent zijn dus volkomen onjuist.

5. Dat Nederlandse voetballers van Surinaamse origine niet kunnen uitkomen voor Suriname heeft te maken met de FIFA-regelgeving die een nationaliteitsvereiste stelt (waarin overigens ook dubbele nationaliteit wordt erkend). Overigens heeft het bestuur van de Surinaamse Voetbal Bond reeds een wetsvoorstel uitgewerkt dat het mogelijk maakt voor deze groep om wél voor Suriname uit te komen (zie Starnieuws d.d. 8 juli 2018). Dit wetsvoorstel was ook afgestemd met het Nederlandse Ministerie van Justitie in zoverre dat die groep niet de Nederlandse nationaliteit verliest (en dus een dubbele nationaliteit verkrijgt). Ook deze stelling van de scribent is dus onjuist.

6. Ten aanzien van de opmerkingen over de gekozen voorzitter van de SOvA, kan (en wens) ik geen uitspraken doen over die specifieke situatie. In het algemeen merk ik evenwel het volgende op:
a. De Surinaamse Advocatenwet stelt: ’Als leden van de Raad zijn slechts verkiesbaar advocaten die de Surinaamse nationaliteit bezitten en de leeftijd van 65 jaar nog niet hebben bereikt’. Hieruit stel ik vast dat een kandidaat die de Surinaamse nationaliteit bezit, ongeacht of die kandidaat daarnaast ook nog andere nationaliteiten bezit, verkiesbaar is als lid van de Raad, mits deze ook aan de andere vereisten voldoet; en
b. De Nederlandse Advocatenwet stelt géén nationaliteitsvereiste aan de functie van Deken.

7. Het bezit van een Surinaams rijbewijs of een Surinaamse ID-kaart is niet afhankelijk van een nationaliteit. Het bezit van een Surinaams paspoort is (in beginsel) wel afhankelijk van het bezit van de Surinaamse nationaliteit, ongeacht het bezit van andere nationaliteiten. De vraag van de scribent slaat kant noch wal.

8. Ten aanzien van de tarieven die advocaten hanteren, stellen hun ereregels: ‘De declaratie dient redelijk te zijn, in aanmerking genomen de omstandigheden, de omvang en het gewicht der zaak’. Daarnaast merk ik op dat er sprake is van onderlinge concurrentie, zoals ook door de scribent in zijn stuk terecht wordt beaamd; ik kan mij zo voorstellen dat binnen deze vrije markt, de keuze van een rechtszoekende voor een bepaalde advocaat en/of jurist voornamelijk bepaald wordt door de kwaliteit maar ook door de hoogte van het honorarium.

9. De kwaliteit van een advocaat en/of jurist kan worden bepaald door reeds opgedane ervaring, maar ook door een behoorlijke mate van (bij)scholing en verdieping. Leeftijd is wat mij betreft van ondergeschikt belang. Het gaat om het totaalplaatje. Hierbij merk ik op dat jonge advocaat-stagiaires thans verplicht onderworpen zijn aan een strenge beroepsopleiding op (minstens) eenzelfde niveau als de Nederlandse advocaten (nota bene in samenwerking met de Nederlandse Orde van Advocaten opgezet).

10. De opmerking dat jonge ‘buitenlandse’ advocaten en/of juristen geen of slechts geringe kennis hebben van de Surinaamse samenleving en om die reden niet adequaat kunnen pleiten, is een drogredenering. Er is totaal geen verband tussen die twee zaken. De meerderheid van de ‘buitenlandse’ advocaten en/of juristen betreft nota bene personen die reeds zeer geruime tijd in Suriname woonachtig zijn en toevallig een andere dan de Surinaamse nationaliteit bezitten.

Ten slotte wens ik de scribent het volgende mee te geven: iemand die meester in de rechten is, is nog niet per se het recht meester!

Paramaribo, 26 maart 2019

mr. Prenobe P.G. Bissessur, civiel en fiscaal-jurist
prenobe@bissessur.com

Advertentie