“Zoow, zijn we voorzien? Hebben jullie allemaal je drankje?”
“Jawel voorzitter, maar we hebben geen quorum.”
“Hemel, luister, kijk, hoor, voel en zie: we hebben zo hard gewerkt om jullie hier te krijgen, dan blijven jullie thuis? Dat is on-kan en kan-on.”
“Yeaaaaah, ben ik eens. Jullie móéten in De Notidoeing A-sem-lee verschijnen, jullie zijn door ons, voor ons, om ons, aan ons, bij ons, achter ons, onder ons, met ons, dankzij ons gekozen om ónze regeerbelangen veilig te stellen….”
“Ja, en ik hef mijn vinger als waarschuwing om dit heilloze pad te verlaten, anders gaan we in 2020 met jullie afrekenen. We kunnen zo niet verder gaan.”
“Ooow, wat bibberrrr ik van de vrrrees; onze OR, Opvliegende Ramon, kreeg weer eens een oprisping zoals in die goeie ouwe tijd. Weten jullie nog, ten tijde van commandant van de Em Pee? Je kreeg in het fort Zeelandia bijvoorbeeld zo een klap bijvoorbeeld als je als journalist bijvoorbeeld gekke dingen bijvoorbeeld over de revo bijvoorbeeld in de krant had geschreven.”
“Maar ik ben het wel eens met de vingerwijzende, nee, vingerheffende OR dat je in de vergaderzaal moet zijn om tenminste quorum te geven. Je zit daar primair voor de bevolking, want je wordt riant uit de belastingspot betaald.”
“Onze OR krijgt een koekje van eigen deeg, van eigen kweek, van eigen leer en dat doet nu zeer.”
“Maar volgens een aantal onderwijsbonden met Harry M. als inleider was ons onderwijs tot 1980 van goede kwaliteit.”
“Hij vergist zich met zeker tien jaren. De afgang begon toen leraren eind jaren zestig ontdekten dat je via stakingen politieke macht kon verwerven. Een van hen is niet alleen minister van Onderwijs geworden, maar zelfs president.”
“Zeg geen nonsens, het begon allemaal in 1980, toen die Ramonclub van jou de staat Suriname gijzelde met onze eigen wapens.”
“Laten we onze tijd niet verdoen met halen en trekken, want dat kunnen we goed in dit land.”
“En intussen blijven de problemen maar voortwoekeren.”
“Zoals dat gedoe daar aan de Marowijnegrens! Die Fransen vernietigen bezittingen van Surinamers en onze regering doet gewoon niets.”
“Klopt helemaal. En een politiek leider uit die buurt zegt dan: ‘als je buurman je kind slaat moet je als ouders opkomen.”
“Ja, vooral als je kind net over de schutting bij buurman manja’s is gaan plukken en rommel heeft gemaakt.”
“Dat wil dus in feite zeggen dat je je kind niet op je eigen erf kan houden.”
“Nee, dat wil zeggen dat de grenslijn niet is aangegeven. Is die wel duidelijk bepaald?”
“O jawel, als ik me niet vergis al vóór de onafhankelijkheid door een Surinaams-Franse commissie. Daarbij is ook bepaald welke riviereilandjes van ons en welke van de Fransen zijn.”
“Maar die mensen die daar wonen weten dat zo te zien niet.”
“Klopt, maar nu de bewoning op vooral die eilandjes toeneemt alsook de vervuiling met kwik, menselijk afval en vuilnis, komen de Fransen in actie.”
“Ja, maar zo rigoureus. Ze blazen de spullen van die mensen op.”
“Dat is inderdaad nogal radicaal, maar zo zijn ze. Ze waarschuwen je een paar keer en je kent onze mensen: koppig no hel, nou dan krijg je dit soort optredens.”
“Maar moeten wij dat zo pikken? Ik bedoel: dit kan toch niet?”
“Luister no, brada, ze weten tot op de vierkante decimeter waar die grens loopt, dus ze zullen echt niet het risico nemen om op een Surinaams riviereiland de boel op te blazen. Plus ze houden zich aan internationale verdragen m.b.t. de kwikvervuiling en wij tekenen maar raak, maar voeren die verdragen niet uit.”
“Nou, dat Minamataverdrag is op 16 augustus 2017 wereldwijd in werking getreden, omdat minimaal 50 landen het geratificeerd hebben.”
“En heeft Suriname ook geratificeerd?”
“Nee toch, want de politiek durft net vóór een verkiezing de belangen van de kleinschalige goudwinning niet aan te tasten, want die verbruikt het meeste kwik: voor elke kilo gewonnen goud komt er 1 kilo kwik in het milieu terecht.”
“Dus om politieke redenen treden we niet toe tot dit verdrag?”
“Hoogstwaarschijnlijk wel, want die A-sem-lee van je moet die toetreding goedkeuren. En vanaf het moment van ratificatie en dus toetreding tot dat verdrag moet ons land dan binnen drie jaar een Nationaal Actie Plan opstellen en beginnen uit te voeren hoe het gebruik van kwik stapsgewijs teruggedrongen zal worden.”
“Ja, maar wat heeft dat te maken met dat brute optreden van die Fransen aan de Marowijne?”
“Zie je dat niet in, stong-ede zuiplap? Die Fransen hebben al geratificeerd en voeren het verdrag uit. De import van kwik is al verboden en de goudzoekers mogen dat spul niet meer gebruiken. Maar via onze kant wordt dat kwik daar binnengesmokkeld en vooral vanuit die riviereilandjes en skalians in de rivier flink gebruikt.”
“Maar als het onze eilandjes zijn waar dit gebeurt?”
“Dan zullen ze de boel daar niet opblazen, maar die kwikrommel stroomt de rivier in en komt ook naar hun kant.”
“Nou, en dan?”
“Dan zullen ze ons aansprakelijk stellen voor de kwikvervuiling van hun oever en hun deel van de rivier. En dat betekent zware boetes en de kosten betalen van de opruiming.”
“En wie gaat dat betalen?”
“Wij, de belastingbetalers, dus niet degenen die van onze kant uit die vervuiling veroorzaken.”
“Dus in feite is dat rigoureuze optreden van de Fransen een signaal dat we ervoor moeten zorgen dat de Marowijnerivier kwikvrij gehouden moet worden.”
“Klopt helemaal. En als we toch geen actie ondernemen, komen volgende stappen. We gaan dus zo snel als mogelijk met die Fransen in onderhandeling moeten treden.”
“Nee, neks daarvan. We moeten die vrijpostige Fransen mores leren.”
“Beste Ron, ik weet dat je uit die omgeving afstamt, maar denk nou eens rationeel. Wie gaat er nou ruzie zoeken met een wereldmacht die de beschikking heeft over atoomwapens, Mirage gevechtsvliegtuigen en de Exocet anti ship lange afstand raket?”
“En de enige raketbasis ter wereld die vlakbij de evenaar ligt”
“Is dat zo geweldig?”
“Zeer zeker, want je kan beduidend goedkoper lanceren. In Florida bijvoorbeeld heb je veel meer brandstof nodig om hetzelfde gewicht als in Kourou de ruimte in te schieten. Dat heeft te maken met de zo genoemde ontsnappingssnelheid, dus met welke snelheid je aan de zwaartekracht van de aarde kan ontsnappen.”
“En onze buren hebben een afdeling van het beruchte Vreemdelingenlegioen waarvan de mannen ook aan de grens zijn gestationeerd. Dan ga tegen hen een grote mond opzetten, nò, met ons ontevreden leger waar je wordt opgesloten als je openlijk terechte kritiek hebt en met een paar astmatische pantserwagens die eerder in een museum thuishoren en een luchtmacht die al lang geen macht meer in de lucht is en een marine zonder zonder –ine?”
“En nu hebben we de Paramaribo Declaration on Climate blablabla getekend, maar we zitten met rijstverbouwers die hun velden na de oogst in brand steken en met pelmolens die hun kaf maar dumpen en dat raakt in de fik en zet het halve district onder kankerverwekkende asdeeltjes en rook. En de instanties kunnen daar al jaren niets tegen doen, hoeveel de bevolking ook steen en been, heen en neen klaagt.”
“Wij tekenen mooie verdragen om de sier en dat plezier, en geen gemier want we doen niets hier dan alleen maar bossen kappen, jaguars stropen, kwikrommel toestaan, open vuilnisbelt in bewoonde omgeving gedogen en niets uitrichten tegen kaf en andere CO2-uitstoot veroorzakende branden. Dank u wel, voorzitter, dank u wel.”
“Het is niet de voorzitter, het is de politieke onwil.”
“Ik vind niet dat je zo negatief moet zijn. We ratificeren dat Minamataverdrag binnenkort en zullen toezien op de uitvoering van die Paramaribo Declaration. Stap by stap, w’o doro en het milieubewustzijn is groeiende onder vooral onze jongeren.”
“Ja, ja, leef maar in hoop en sterf in verwachting.”
“Ach, negatieve ouwe zuiplap, laten we toasten op een betere naleving van de milieuregels, proost.”

Rappa

Advertentie