Het moet de uitdaging zijn van elke regering om die condities te scheppen dat gedurende haar regeerperiode permanent duurzame arbeidsplaatsen worden gecreëerd. Volwassen burgers zouden daarbij zoveel mogelijk zelfstandig hun levensweg moeten kunnen volbrengen. Goed bestuur zou erin moeten resulteren dat de regering werkt aan het empoweren van burgers en dat deze niet afhankelijk worden gemaakt – c.q. gehouden - van steun van de overheid.
In Suriname schijnen opeenvolgende regeringen een tegenovergestelde visie op na te houden.

Sociale Zaken
Op de website van het ministerie van Sociale Zaken en Volkshuisvesting staat dat het ministerie kwetsbare groepen in onze samenleving ondersteunt, zodat zij ook een menswaardig bestaan kunnen hebben. De volgende groepen worden door het ministerie genoemd: Kinderen en jeugdigen, Mensen met een beperking (handicap), Thuis– en daklozen, Seniore burgers, Personen en gezinnen met een minimuminkomen en Woningzoekenden.

Van deze groepen moet een lans gebroken worden voor: de mensen met een beperking (handicap) en voor de seniore burgers. Wij zijn namelijk allen potentieel gehandicapten. Vandaag nog kerngezond, terwijl je morgen in een rolstoel kan belanden of totaal immobiel kan zijn. Wat de Seniore burgers betreft weten wij dat het lot van velen uit deze groep – ook voor hen die hun leven lang heel hard gewerkt hebben – niet florissant is in ons land. Opeenvolgende regeringen hebben onvoldoende gedaan om dit gegeven structureel op te lossen.
Voor wat de woningzoekenden en daklozen betreft zal de regering zich meer moeten inspannen. Burgers moeten gestimuleerd worden over een eigen huis te beschikken door o.a. het beschikbaar stellen van voldoende bouwkavels – die niet direct of na een tijdje verkocht worden – en/of leningen met een zachte rente te verschaffen.
Wat de overige groepen c.q. items betreft, kan de vraag gesteld worden of Sociale Zaken niet bezig is armoede te stimuleren of te idealiseren.

Ontwikkeling en zelfwerkzaamheid
Ontwikkeling kan alleen opgang komen door burgers die verantwoordelijkheid willen dragen voor hun handel en wandel. Zo is de zorg voor kinderen primair de taak van de mensen die ze ter wereld brachten. Uiteraard zal de overheid erop moeten toezien en waar nodig ingrijpen, opdat elk kind dat in Suriname geboren wordt, optimale ontwikkelingskansen krijgt. Verantwoord ouderschap moet worden gestimuleerd. Onverantwoord kinderen op deze wereld zetten staat haaks op elke ontwikkeling. Worden personen, die zich permanent hieraan bezondigen voldoende hierop gewezen?
Proactief denken en handelen zal bij iedereen en op alle levensgebieden van de samenleving leidend moeten zijn. Hierbij zal de regering zelf het voorbeeld moeten geven.

Hoewel het armoedevraagstuk niet zelden het gevolg is van slecht bestuur, kunnen burgers er ook aardig wat aan doen om uit armoedige situaties te komen. Dat is overigens ook al door honderdduizenden in het verleden in dit land gedemonstreerd. Hoeveel van de mensen die vandaag een redelijke opleiding hebben en wie het financieel economisch redelijk tot goed gaat, komen niet uit gezinnen waar armoede troef was? Die ouders hebben door hard werken en niet door een 'Tye poti' houding, gezorgd dat hun kinderen het nu beter hebben dan zij het toen hadden.

Opeenvolgende regeringen hebben onvoldoende de burgers gewezen op de noodzaak van zelfwerkzaamheid. Mensen worden niet sterk gemaakt. Enerzijds hebben regeerders oogluikend zelfverrijking van personen – in en rond de regering - toegelaten en anderzijds grote delen van de bevolking arm gemaakt of gehouden. Het belangrijke oogmerk daarbij is om die 'zwakke' burgers – middels het geven van aalmoezen - als 'stemvee' te kunnen misbruiken bij verkiezingen.
Maar daarmee wordt de structurele ontwikkeling van ons land opgeofferd. Opeenvolgende regeringen kunnen niet (exact) aangeven hoeveel burgers c.q. gezinnen afhankelijk zijn van permanente zorg van de overheid. Op zich al een grove onzorgvuldigheid en onverantwoordelijkheid. Maar de volgende vergelijking zegt voldoende.

Op de begroting voor het dienstjaar 2017 wordt voor de posten: “Armoedebestrijding, Medische kosten On- en Minvermogenden en Overzicht raming kosten ter uitvoering Beschermingsprogramma” het niet onaanzienlijke bedrag van SRD. 172.842.000 opgebracht.
Anderzijds wordt voor het stimuleren van ondernemerschap de volgende posten opgebracht: ”Stimulering KMO (Klein en Middelgrote Ondernemingen), Voortgang KMO Fonds, SME policy formuleren, Operationeel opzet Ondernemersdesk, Ontwikkelen ondernemerschapstrainingen, Doing Business Reform Programma, CUS IDB Programma 2015-2017, Nationaal Strategisch Actieplan voor facilitering van de lokale private sector”. Voor al deze activiteiten is het bescheiden bedrag van SRD. 26.466.000,- begroot. Dat is 6,5 maal minder als wat aan sociale steun wordt gegeven.

Als je dit zo leest moeten wij ons afvragen of wij hier niet te doen hebben met een vorm van “Penny wise, pound foolish” denken.
Moeten wij de mensen die de handen open houden niet gaan hervormen en steeds meer Surinamers stimuleren de handen uit de mouwen te steken? Van de laatste groep ontvangen wij per slot van rekening ook nog belasting.
Misschien moeten wij met z’n allen de uitdaging aangaan om na elke regeerperiode het aantal sociaal zwakkeren substantieel te doen dalen. Hierdoor zullen er ook minder van die beledigende corruptiegevoelige voedselpakketten hoeven te worden verstrekt, terwijl steeds meer trotse zelfstandige burgers ons land zullen bevolken. Uiteraard is een noodzakelijke voorwaarde hiervoor dat de regering een prudent transparant financieel economisch beleid voert.

Dr. Hans Breeveld

Advertentie