Ooit kocht ik een sleutelhanger waar de tekst op stond they pretend to pay me, so I pretend to work. Die impulsaankoop kwam voort uit een stuk frustratie over de beloningsstructuur in een organisatie waar ik in loondienst werkte. De sleutelhanger was, als ik nu terugblik, waarschijnlijk ook wel de sleutel die mij heeft aangezet tot goed nadenken over hoe ik verder wilde in mijn werkzame leven. Ik wil niet doen alsof ik werk. Ik werk! Het inkomen dat ik daarvoor ontvang helpt mee om mij gemotiveerd en scherp te houden en dient daarom in verhouding te staan tot wat ik presteer. Naast een redelijke vergoeding is het zicht hebben op wat mijn bijdrage is en het constructief meedenken met anderen, belangrijk voor voldoening en arbeidsvreugde. Die combinatie van resultaatgerichtheid en projectmatig werken met aardig wat flexibiliteit, vond ik binnen de consultancy.

Binnen deze sector wordt het inkomen bepaald door het uurtarief en het aantal effectieve uren dat aan de klant in rekening kan worden gebracht. Daar maak je vooraf bij elke opdracht duidelijke afspraken over. Doorgaans is de volgorde offreren, accepteren (door de klant), presteren, factureren en dan incasseren (ervan uitgaande dat de klant betaalt). Het traject van offreren tot incasseren is altijd spannend en geen twee opdrachten verlopen hetzelfde. Onnodig te melden dat ook in de consultancysector de crisis niet ongemerkt blijft. Menig onderhandeling gaat over het moment van facturering en betaling of de hoogte van het uurtarief.

Het reflecteren op het uurtarief in relatie tot de bijdrage welke wordt geleverd, is vooral in crisistijd wenselijk. Wie houdt bij, het uurtarief en de inkomens van ontheven en thuis geplaatste functionarissen die niet meer mogen bijdragen? Dat een land in ontwikkeling en crisis zich dat kan permitteren is moeilijk te vatten. Wanneer heeft u zelf stilgestaan bij de toegevoegde waarde welke u levert voor het inkomen welke u ontvangt? Niet cynisch of sarcastisch worden; het is niet de schuld van uw werkgever dat het SRD inkomen nu minstens 50% minder waard is dan twaalf maanden geleden. Die ontwaarding is zorgelijk en zeker niet bevorderlijk voor de motivatie en de productiviteit. Over wie of wat wel de schuldige is, heb ik beloofd niet meer te schrijven!

Een aparte categorie van werkers is het team van assembleeleden. Daar zit van alles tussen; harde werkers, fanatiekelingen, ‘passievelingen’ en meelopers. Die zijn bij gratie van ons als kiezer en op kosten van alle belastingbetalers, gegarandeerd van een redelijk inkomen. Wat is de daadwerkelijke bijdrage behalve het in opdracht van de partij voor- of tegenstemmen? Durft het doorsnee assembleelid aan de kiezers zijn of haar uurtarief door te geven? Of anders hen in de ogen aankijken om aan te geven wat er daadwerkelijk wordt gepresteerd voor dat uurtarief? Gewetensvragen die misschien wel blijven liggen tot de volgende verkiezingen. Ook hier lijkt de volgorde offreren (campagne voeren), accepteren (door de kiezer), presteren (of niet) en incasseren. Het traject tussen opdrachtaanvaarding en incasseren heeft ook hier een spannend verloop. Het incasseren gaat hier echter verder dan alleen inkomen. Wat zegt de publieke opinie nu en over tien jaar over wat wordt bijgedragen of juist is nagelaten?

Heilig respect heb ik voor managers binnen de gehele gezondheidszorg. Met veel inventiviteit blijven zij de dienstverlening voortzetten, ook wanneer onbetaalde rekeningen zich opstapelen. Ondanks de noodkreten en meermalen besproken tekorten, blijven zij presteren. De uurtarieven zijn al tijden achterhaald en de rek is er al enige tijd uit. Ook uit de onderwijssector klinken soortgelijke alarmsignalen; met minimale investeringen worden nieuwe generaties werknemers opgeleid.
De prijs die wij met zijn allen (zullen) betalen voor teruggang in de zorg en het onderwijs, is niet in geld uit te drukken. Zonder de intentie te hebben een knuppel te gooien in het hoenderhok, lijkt mij een ‘ontberingstoelage’ op het uurtarief van werkers binnen de zorg en het onderwijs, het overwegen waard! They can not pretend to work they have to!!

Helyante Mac-Donald

Per juni 2016 is het alweer tien jaar geleden dat Helyante Mac-Donald zich presenteerde onder de naam CrossedLines Advisory Services Suriname als managementconsultant en trainer. Schrijven doet zij om te reflecteren op wat zij ziet en ervaart vanuit een hele brede interesse. Met deze maandelijkse blog wenst zij bij te dragen aan discussies over onderwerpen binnen onze eigen Surinaamse realiteit. Kijk mee op de vernieuwde website www.CrossedLinesadvisory.sr.

Advertentie