Op 9 april jl. had ik het genoegen, meegesleept door mijn dochters, om een voorstelling in het Bijlmerparktheater te Amsterdam mee te maken. Het ging om de Surinaams/Nederlandse musical ‘Kerst in Paramaribo’, die inmiddels reeds 14 uitverkochte afleveringen achter de rug heeft. Voorafgaand aan de musical werd er een quiz gehouden onder leiding van stand-up comedian Jeffrey Spalburg waarin de aanwezigen getoetst werden op hun kennis over Suriname en Surinamers in Nederland. De vragen waren betrekkelijk eenvoudig en werden door het publiek in het algemeen op gemakkelijke wijze beantwoord.

Ik moet eerlijk toegeven dat ik tot de vroege afhakers behoorde, omdat ik halverwege de quiz een onjuist antwoord gaf. Waar wonen de meeste Surinaamse Nederlanders? A. Amsterdam of B. Almere? Zonder de minste twijfel beantwoordde ik de vraag met Amsterdam. Wie schetst mijn verbazing toen het juiste antwoord, dat overigens door de helft van de aanwezigen werd gegeven, Almere bleek te zijn. Ik weigerde dit antwoord als juist te zien, maar geholpen door mijn studerende dochter, die op Google het antwoord natrok, moest ik mijn verlies met gebogen hoofd accepteren. Maar ik blijf erbij dat ik nog steeds twijfel aan de juistheid van deze informatie en ben van plan mij te laten voorlichten door ter zake deskundigen, daar Google het ook niet altijd aan het rechte eind heeft.

De voorstelling zelf begon om 8 uur en duurde ongeveer anderhalf uur. Het was pure entertainment met steengoede Surinaamse muziek, afgewisseld met teksten die primair ludiek waren, maar soms ook brandende maatschappelijke problemen aanroerden. Zo werd bij de rondleiding in het Fort Zeelandia, terloops bij het betreden van Bastillion Veere, opgemerkt dat hier 15 Surinamers werden geëxecuteerd, zonder dat de daders veroordeeld zijn.
Verder werd de actuele discussie over het zogenoemde 'n-woord' op speelse wijze aan de orde gesteld.

Het stuk begint met de aankomst van een vliegtuig op Zanderij en de daarop volgende controle door de autoriteiten. De taferelen die zich daar afspelen lijken levensecht en worden op ludieke wijze met muzikale begeleiding van onder andere Walther Muringen op de drum en trompet maar ook als zanger, Jef Hofmeister op de gitaar en accordeon, gebracht. Daarnaast was er de niet onverdienstelijke vocale begeleiding van Kees Scholten, Borger Breeveld en zijn dochter Manouschka Zeegelaar-Breeveld. Het is vooral aan laatstgenoemde te danken dat het theaterstuk getild wordt boven het niveau van een doorsnee Surinaamse musical. Manouschka die vele theaterstukken en films op haar naam heeft staan, laat zien dat zij de acteerkunst geheel onder de knie heeft, terwijl haar vocale kwaliteiten voldoende lijken om door te kunnen dringen tot de Nederlandse top. Dit geldt overigens ook voor de chanson ‘Paramaribo’ gezongen door Kees Scholten met melancholische en nostalgische accordeon begeleiding van Jef Hofmeister en voortreffelijk blaaswerk van Walther Muringen.

Het op muziek gezette gedicht van Dobru: Wan Bon < met de daarbij behorende Nederlandse vertaling werd op indrukwekkende wijze gebracht door Manouschka en Kees Scholten. Ook aan Trefossa bedenker van het begrip ‘srefidensi’ en maker van het Surinaamse volkslied werd een muzikale aubade gebracht.

Het spektakel eindigde met een potpourri van oude Surinaamse liedjes die op sprankelende wijze gebracht werden door de cast, en wel zodanig dat het publiek spontaan meezong en bijna niet op zijn plaats kon blijven zitten. Zeer toepasselijk was het oude Surinaamse melodietje Bar’ a doti wan odi’o
(uigesproken als baradotiwoudo). Uit eigen ervaring weet ik dat velen niet weten dat het gaat om een groet aan de grond (moeder aarde). Maar ook vergeten melodietjes van de legendarische Big Jones kwamen aan de orde, terwijl Manouschka zich geroepen voelde om uitleg te geven over de tekst van de Surinaamse traditional “wit’ uma sidon so tibe tibe, wit’ uma sidon so langa langa”. Dit tot groot plezier van de aanwezigen die geestdriftig meezongen. Manouschka demonstreerde op pikante wijze middels body language wat de betekenis van de Sranan woorden inhield. Het ondeugende liedje van Suriname’s enige straat- en sneldichter Gudu Gudu Tijm ,”Mies van Loo” zou in deze setting perfect gepast hebben. Tevens zou dat een hommage zijn aan de schepper van het lied die in de vergetelheid lijkt te geraken. Misschien kan dit als tip gelden voor een volgende voorstelling!

Het was duidelijk dat het publiek niet tevreden was met de korte duur van het stuk, maar naar meer verlangde. De organisatie had echter op knappe wijze voorkomen dat de cast zich nog meer moest inspannen door het stuk te laten eindigen met een cupje jinjabiri voor de aanwezigen, klaar gelegd in de bar van café 'Wan Bon'. Vermeldenswaard is dat het stuk door de acteurs zelf is gemaakt.
Als kleine kritische noot kan opgemerkt worden dat het podium wat steriel aandeed en niet de sfeer van de Waterkant, waar het stuk zich voornamelijk afspeelt, opriep.
Het is verwachtbaar dat alle komende voorstellingen ook uitverkocht zullen zijn. Ik draag de overtuiging dat Kerst in Paramaribo ook in onze hoofdstad zelf, vele volle zalen zou kunnen trekken!

Carlo Jadnanansing
Amsterdam, 10 april 2016

Advertentie