Een tiental jaren geleden ontstond het idee om als alternatief van het racistische Sinterklaas-zwartepietenfeest, Gudu Pa als gulle gever voor Surinaamse kinderen te introduceren. Die Gudu Pa stierf een vroege dood. In de gezondheidszorg doet de overheid echter Gudu Pa herleven.
Zonder degelijk onderzoek en planning en zonder het betrekken van (medische) deskundigen voorafgaand aan beslissingen die belangrijke financiële consequenties hadden, heeft de overheid zich meermaals als Gudu Pa gedragen.
Zo werd de samenleving wijs gemaakt dat het St. Vincentius ziekenhuis een echte ‘Spoedeisende Hulp’ verdiende. Recent schetste de algemeen directeur van dat ziekenhuis de noodzaak van die SEH met: ‘de president heeft erom gevraagd’. Het waarheidsgehalte van die bewering is niet getoetst.

Elk district verdient eigenlijk een ziekenhuis, maar we zullen beginnen in Wanica, hoorden we indertijd iemand zeggen. Hebben de politieke pleitbezorgers van ‘hoe meer ziekenhuizen, hoe beter de zorg’ zich afgevraagd of er misschien ook (public health) criteria bestaan om het nut van een ziekenhuis op een bepaalde plaats te rechtvaardigen? Het gaat daarbij niet alleen om de beschikbare dienstverleners en financiën, maar ook om de mogelijke schade die burgers kunnen ondervinden, omdat ziekenhuisbedden nu eenmaal gevuld zullen worden. Gudu Pa heeft ondertussen wel enkele cadeaus geschonken aan het Wanica ziekenhuisproject.

We bouwden een basiszorgverzekeringsstelsel, echter zonder dat dit op een nationaal politiek fundament rust. Dat wil zeggen, hoe het volk en haar vertegenwoordigers onze totale gezondheidszorg georganiseerd wensen te zien. Over die principes dient DNA zich uit te spreken. Willen we voortgaan op de ingeslagen weg van commerciële zorg, gebaseerd op zogenaamde marktwerking: zorgverleners, laboratoria, ziekenhuizen e.a., die zoveel mogelijk productiedraaien en reclame maken om zoveel mogelijk klanten te werven? En willen we doorgaan met open-eind-financiering, d.w.z. toestaan aan zorginstellingen om niet-gebudgetteerde activiteiten en de kosten die daarmee gepaard gaan in rekening te brengen?
Of willen we een echt sociaal zorgstelsel, waarbij de burger automatisch, naar vermogen bijdraagt aan voor allen gelijke, patiëntgerichte, evidence-based kwaliteitszorg? We willen in ieder geval geen zorgsysteem dat ook welgestelde burgers in bepaalde(leeftijds)categorieën vrijstelt van premiebetaling en tevens leidt tot catastrofale kosten voor sommige patiënten vanwege verplichte (bij)betalingen.

Mag in het zorgstelsel ook de Surinaamse patiënt een persoonlijke benadering van de dienstverlener verlangen en niet als een te genezen object worden beschouwd, maar als een actieve participant in het behandelproces, met rechten en plichten? Fundamenteel is het recht op alle medische informatie over zichzelf; de dienstverlener moet verplicht worden die op begrijpelijke wijze te verwoorden.

Kwaliteitszorg zal een kreet blijven als we nalaten om geschikte omstandigheden daartoe te creëren. Het ministerie van volksgezondheid behoort hierbij een actievere rol te spelen. Het ontwikkelen van een Surinaams zorgbeleid, in overleg met de actoren, is van cruciaal belang.

Frank Bueno de Mesquita
Stichting t.b.v. Evidence-Based geneeskunde in Suriname (Stg. EBGiS)
ebmasu@gmail.com

Advertentie