Als buurman van de Connection Mall op de hoek van de Henkielaan en Vieruurbloemstraat waarin de club Liv’ It gevestigd is, word ik ongewild gekweld en wordt het genotsrecht van mijn eigendom vanaf begin dit jaar wekelijks brutaal ontstolen. Ik ben rechteloos, want de eigenaar van de Connection Mall naast mij heeft een vergunning van de dc van Paramaribo Zuid-West waardoor hij de buurt nu legaal mag terroriseren met onder andere geluidsoverlast.

Maar wacht even, zou u kunnen zeggen, geluidsoverlast wordt toch bij wet verboden? Ja, maar daar wringt nu juist de schoen. Hoewel geluidsoverlast een brutale indringer is in elk stukje privacy dat je als individu dierbaar kan zijn en een dominante insluiper is die niet alleen ruimtelijk elk kleinste hoekje van elke kamer ongewenst binnendringt, en zelfs ook in staat is om elke activiteit of bezigheid ongewenst te overheersen, te verstoren of zelfs onmogelijk te maken, kan het legaal zijn. Als een herrieschopper binnen de objectieve maat van maximaal 90 decibel blijft en hij is gedekt door een vergunning afgegeven door de dc in naam van de staat, dan is dat legaal. Jij hebt als klager geen recht. Je moet de legale marteling ondergaan en je mag daarover niet klagen.

Wel, laat me beginnen om niet te klagen dat de dc van Paramaribo Zuid-West alle protesten van de bewoners van de omgeving Henkielaan/Vieruurbloemstraat/Emielaan, volledig heeft genegeerd en dat het hem ondanks twee buurtonderzoeken (waarvan de resultaten niet openbaar gemaakt zijn, maar waarvan de buurt wel weet dat niemand een discotheek in de buurt zag zitten), toch heeft behaagd een vergunning voor een discotheek te verlenen aan de Connection Mall.

Ik klaag dan ook niet over de geluidsoverlast waar de club Liv’ It ons als buurtbewoners de afgelopen weken op trakteert. Hoe kan ik immers klagen als ik op een legale manier wordt gemarteld? Die marteling bestaat eruit dat ik de trillingen van de muziek die in Liv’ It wordt gespeeld tot in mijn slaapkamer voel: mijn bed trilt, het bonst in mijn hoofd. Ach, wat zeur ik nou weer! Het feit dat ik wat mij overkomt irritant vind, is een bewijs dat ik tegen ondernemerschap ben. Ik gun het de eigenaar van Connection Mall niet om zijn investering terug te verdienen.

Ik klaag daarom ook niet dat wij in een schijndemocratie wonen. Immers, als de meerderheid heeft gesproken, in de zin van “wij, districtscommissaris van Paramaribo, hebben besloten…”, dan moet ik mij als minderheid daarbij neerleggen. Als ik slechts U$175.000 in mijn woning heb geïnvesteerd dan kan ik het niet opnemen tegen de meerderheid van U$ 3.000.000 (drie miljoen dollar) die de eigenaar van de Connection Mall heeft geïnvesteerd. Kijk, die eigenaar is een ondernemer, iemand dus die zelfstandig, voor eigen rekening en risico, werkt. Ik werk niet voor eigen risico! Ik werk voor het risico van mijn baas, ik heb dus geen recht tot praten, want ik loop geen risico.

De ondernemer mag dus wel een potje breken als hij een zo veel grotere meerderheid aan dollars risico neemt. Hij mag dan eerst proberen of hij met een autohandel zijn investering met winst eruit haalt; als hij binnen een jaar vindt dat hij daar niet genoeg uit terug haalt, mag hij een Mall opzetten met wel meer dan 30 units. Als dat binnen een jaar ook niet voldoende terugverdient, mag hij een discotheek erbij doen, gewoon lekker elke avond mensen op muziek en alcohol (wel tegen betaling) trakteren, tot je drie miljoen dollar en meer terug verdient. Mijn schamele investering is nog niet eens 6% van de meerderheid aan dollars die in de Connection Mall is gegaan. De meerderheid beslist! Zo werkt dat in een democratie. Hoe meer dollars, hoe meer recht. Iedereen is gelijk, maar sommige zijn meer gelijk dan anderen.

En zo gaat de legale foltering die de buurtbewoners van de de Henkielaan en omgeving ondergaan ongebreideld door. Er is niets meer aan te doen. Niets te doen aan alle zwerfvuil dat op de bermen wordt gegooid, niets te doen aan auto’s die voor je deur geparkeerd staan, niets te doen aan de verkeerschaos die op gezette tijden ontstaat. Er is niets aan te doen, want er is een vergunning voor. Het is binnen de wet en daarmee is de kous af. Dat er mensen zijn die door het geluidsinferno dat bij club Liv’ It losbarst hartritmestoornissen kunnen oplopen die kunnen leiden tot een hartritme dat oploopt tot 185 hartslagen per minuut, wat levensbedreigend kan zijn, so be it. Je moet maar verdraagzamer zijn.
Wat te zeggen van hen die gevoelig zijn voor auditieve prikkels en het ophitsend gedreun van vervormde geluiden zó zenuwslopend vinden dat het voor hen onhoudbaar is? Voor zulke mensen zijn normale bezigheden of enige concentratie uitgesloten; ook ontspannen is niet mogelijk. Tijdens de feesturen van club Liv’ It is je eigen huis geen thuis meer. Vergeet een normaal gesprek met je huisgenoten, vergeet gewoon naar de tv kijken. Je hebt geen andere optie dan gedwongen op de vlucht te slaan en ergens anders gaan logeren.

Daar stond ik dan, pakweg twee jaar geleden, met een groot protestbord, samen met mijn buurman: “Hier geen bar-dancing” stond er op. De districtscommissaris van Paramaribo Zuidwest had geen boodschap aan het protest. De democratie overwon: de meerderheid (aan dollars) besliste, de vergunning voor de bar-dancing werd verstrekt. Nu is de legale marteling een feit en de investeerders zijn gelukkig. De vergunningverlener waarschijnlijk ook. En de buurtbewoners? Die zijn uitgestrest. Leve de democratie!

Robby Morroy
Henkielaan 60, naast de Connection Mall

Advertentie