Jaarlijks sterven over de hele wereld meer dan negen miljoen mannen, vrouwen en kinderen, omdat zij simpelweg te arm zijn om in leven te blijven. De pijnen van armoede, de constante en chronische honger verzwakken het lichaam dermate dat een eenvoudige griep al voldoende is om de dood te doen intreden.

In de afgelopen decennia zijn miljarden dollars richting de arme landen gegaan, maar die hebben in het algemeen niet veel bijgedragen aan een significante vermindering van de armoede. De Wereldbank heeft in de afgelopen jaren meer dan 260 miljard Amerikaanse dollars wereldwijd besteed aan het op gang brengen en/of vergroting van de economische ontwikkeling, maar helaas zijn de resultaten zeer gering geweest, in feite geven de cijfers soms aan, dat hoe meer hulp landen ontvingen des te slechter het hun is vergaan.

Geld en groeiprestatie
Tussen 1980 en 2002 hadden 39 ontvangers van gelden van de Wereldbank een negatieve jaarlijkse per capita groei; 17 hadden een groei van tussen de 0 – 1%, 33 een groei van meer dan 1% en 12 kenden een groei van meer dan 4%.
De landen die de minste gelden ontvingen, leverden de beste prestaties. Tussen 1990 en 2002 bedroeg de buitenlandse per capita hulp aan China US$ 26, een zeer bescheiden bedrag dat evenwel niet verhinderde dat de jaarlijkse GDP per persoon toenam met $ 2572. In diezelfde periode ontving Zambia een per capita hulp van $1124, een bedrag dat evenwel niet kon verhinderen dat hun GDP daalde met $ 141 per persoon.
Over een breed spectrum van Afrika, met name Sub-Sahara Afrika tot delen van Latijns Amerika was het beeld te zien, dat zij die de meeste hulp kregen, de slechtste economische prestaties vertoonden.

Corruptiebestrijding moet
Als gevolg van een welig tierende corruptie verdween in de afgelopen 10 – 15 jaar in Afrika van iedere geleende dollar 80 cent naar de geheime bankrekeningen van de regerende elites en hun politieke gabbers en pajongwaaiers.
De voormalige Nigeriaanse president Olusegun Obansanjo merkte enkele jaren geleden op, dat in het afgelopen decennium Afrika 140 miljard Amerikaanse dollars heeft verloren vanwege de plundering van de nationale rekeningen door de regerende elites.
Al de hulp in de wereld zal niet helpen de neerwaartse trend in vele arme landen te keren als er enerzijds geen fundamentele, ingrijpende veranderingen plaatsvinden in die landen zoals: integer, behoorlijk en deskundig bestuur, transparantie; naleving van wet en recht en uitbanning van corruptie en nepotisme.

Anderzijds zullen de rijke landen ook zelf hun gevestigde belangen sterk moeten verminderen door de eliminatie van onder meer: handelsbarrières; het stopzetten van subsidies aan de landbouw, textiel- en verwerkingsindustrie en het openstellen van hun markten voor exporten uit de arme landen.
Hoe meer handel de arme landen kunnen drijven met de rijke landen, des te meer zal in die arme landen de ruimte worden gecreëerd voor een opbloeiende ondernemers- en handelsbourgeoisie, die op hun beurt intern druk kunnen uitoefenen op de politici voor democratische hervormingen en goed bestuur.

Go to Hell with your Aid
Ontwikkeling zal nooit het resultaat zijn van geld alleen, maar van hard werken en inspanning, van het brengen van offers, van creativiteit en van inspirerend leiderschap. De afgelopen decennia, ooit de 'lost decades' genoemd, hebben laten zien dat hulp in de vorm van geld alleen, de armoede niet heeft kunnen wegmaken.

Dit is niet een conclusie van de wereld van vandaag de dag, reeds in de zestiger jaren van de vorige eeuw had de toenmalige Indonesische president, Soekarno, de rijke landen de boodschap gegeven 'Go to Hell with your Aid'. Reeds toen was er al een eis van de Derde Wereld voor handel en geen geld. Dus 'Trade not Aid'.
Voor wat Suriname betreft hebben de miljoenen die wij in de afgelopen jaren hebben ontvangen, recentelijk nog uit de goud- en oliesector, niet veel geholpen om onze economische weerbaarheid te vergroten. Ja, misschien de weerbaarheid van enkele individuen, maar niet van het collectief.

Check-boek diplomatie China
Er wordt nu gezegd dat de financiële situatie in het land niet goed is, ja zelfs precair. Zonder blikken of blozen is enige dagen geleden in de media al gesuggereerd, dat we op de China-lijn moeten gaan, daar moet Suriname het geld gaan zoeken of halen. Er werd ook bij gezegd dat de geschiedenis van de jaren tachtig van de vorige eeuw zich niet zal herhalen. Op 1 juli 1983 was door de toenmalige leiding van het land gezegd dat “wij zijn zelfs bereid met de duivel in zee te gaan als dat zou betekenen dat wij geholpen zouden worden... wij zullen de wereld afstropen op zoek naar leningen”.
Maar dat hoeft anno 2015 niet meer, via de Chinese check-boek diplomatie zal de Volksrepubliek China zich verder in Suriname kunnen inkopen.

Geld krijgen en in handen leggen van integere en deskundige bestuurders, gepaard gaande met hard werken van een ieder, zal zeker ontwikkeling op gang brengen.
Maar geld krijgen en in handen leggen van nationale kleptomanen en kleptocraten zal geen enkele vooruitgang teweegbrengen, integendeel, de geschiedenis leert dat corrupte regeringen die geld lenen altijd eindigen als bedelaars.

Suriname
In ons land zullen de komende jaren ongetwijfeld inhouden, dat wij gezamenlijk, inspanningen zullen moeten plegen en offers moeten brengen om uit het dal te komen, met andere woorden, wij zullen de buikriem strak moeten aanhalen.

Laten wij hopen en bidden dat wij die riem alleen moeten aanhalen om onze taille en niet om onze nek.

Rudie Alihusain

Advertentie