Op het terrein van masdjied Mustafa is het na het lezen van iednamaaz een heen en weer geloop van gemeenteleden. De een slijpt zijn messen en anderen vullen water. Imam Naushad Ketwaru staat gereed om bij het offeren, van elke stier of bok eerst het gebed op te zeggen en in wiens naam geofferd wordt. Het aantal vrouwen dat meehelpt op Ied ul Adha is minimaal.

Met de kop naar het Oosten gericht wordt de handeling vrij snel gepleegd door de slachtingsploeg en is het even wachten op de bevinding van de keurmeester. Vervolgens neemt de ontvellingsploeg over en wordt het vlees doorgeschoven naar het team dat zich bezighoudt met het zware hakwerk. “Het offeren is nu eenmaal de taak van de man. Het is ook zwaar en intensief”, zegt Faraisha Ketwaru. Ze geeft toe dat niet alle vrouwen even sterk zijn en emotioneel kunnen reageren bij het zien van alle bloed ter plekke.

Naarmate de dag verstrijkt, lopen de vrouwen het terrein binnen. “Wij helpen waar we kunnen, zoals bij de verwerking van het vlees in kleinere delen of staan in de keuken”, legt Ketwaru uit. Door de dag heen wordt er flink gekookt en gezellig samen gegeten. De meeste vrouwen wachten thuis op het vlees, om dit alvast op vuur te zetten voor de lunch en gasten die langskomen. Verder verwerken zij het vlees in fijnere delen en stellen de weggeefpakketten samen.

Delen met anderen
Ivy Basnoe heeft samen met zes andere familieleden een stier gekocht voor SRD 3900. Ze lacht, nee, wij hebben niet maanden of weken van te voren ernaar uitgekeken. “Als echte Surinamers, hebben wij last minute rondgebeld en één te Jaglust, Commewijne kunnen kopen.” De prijzen verschillen bij elke verkoper, “daar dit om een offer gaat, mag je dus ook niet om een korting vragen.” Samen met enkele familieleden gaat zij richting Commewijne om het geofferde vlees op te halen. Dit wordt eerst door de zeven familieleden geproportioneerd, waarna eenieder zijn aandeel weer door drie deelt.

“Het is niet de bedoeling dat je je eigen vriezer vol stopt voor het jaar.” Een deel houdt de persoon zelf, terwijl twee derde deel wordt verdeeld onder familie, kennissen en minder draagkrachtigen die niet instaat zijn geweest om zelf te offeren. “Ik ben dol op Ossenhaas, maar dat betekent niet dat ik dit deel voor mezelf houd. Neen, alles uit mijn 1/7 deel verdeel ik in gelijke pakketten.” Basnoe heeft enkele dagen geleden haar lijstje met twintig namen samengesteld. In de vooravond zal zij haar ronde maken om de Sirnie, zoetigheid zoals de vleespakketten worden genoemd, uit te delen.

Volgens Basnoe mag het offervlees alleen aan moslims worden verstrekt. Het kan dat door onwetendheid bij een niet-moslim, zij de botten bijvoorbeeld aan hun hond geven, in plaats van te begraven. “Maar wij wonen nu eenmaal in Suriname, een multireligieus land en als een arme persoon zich aandient voor de poort van een Moskee, mag je die geen vleespakket weigeren.”
Het is geen verplichting, maar een wenselijkheid dat moslims offeren, indien men financieel daartoe instaat is. Een moslim mag alleen of tot zeven personen gezamenlijk een dier offeren.

Advertentie