Als iemand ooit twijfelde of hij de absolute tieneridool is? Nou, het bewijs is geleverd tijdens het 5e North Sea Jazz festival te Curaçao. Bruno Mars is de absolute idool van alle tieners, alle ukie pukie’s oftewel de ‘josjosi’s, zoals mijn oma het zou zeggen. Al vanaf de openstelling van de poorten om 18.00 uur was het duidelijk: de tieners van Curaçao, die van de Caribbean en Latin America waren op de been. In groepsverband en zeker onder de beschermende toezicht van ma en of pa kwamen ze opdagen. Variërend van zeker 6 tot 18 jaar.

De moeders en vaders die de dromen meestal moeten waarmaken, lieten niks aan het toeval over. Ruim van tevoren waren de dure tickets van US$ 195 oftewel 354.90 Antilliaanse gulden gekocht, zodat de droom van zoon of dochterlief waar gemaakt kon worden. Jammer genoeg gelden er op het festival geen kindertarieven… Maar het was de moeite waard. De ogen van de jongelui straalden van blijdschap en extase al van kilometers afstand.

Om zeker geen seconde te missen hadden ze maar één doel: het Sam Cooke podium. Dat ze daar eerst de veel oudere publiekstrekker Juan Luis Guerra maar voor lief moesten nemen, namen ze op de koop toe. En die kon ze toch wel lekker opwarmen.

Juan Luis Guerra
Met de voorkennis dat op het festivalterrein mijn visagie ter hand genomen zou worden door John John, hoefde ik natuurlijk geen tijd te verdoen aan make-up.
Eenmaal op het terrein was het linea recta naar mijn inmiddels populaire vriend.
En na omgetoverd te zijn tot een Hollywoodster kon ik naar mijn idool: Juan Luis Guerra. Al vanaf de muloschool droomde ik om hem live mee te maken and it became reality. Vanaf de eerste tonen galmde het door het immense grote plein: the Latin King of all music styles heeft nooit zijn kroon afgedaan.

Heb ik het goed gezien of denk ik dat geen enkele band ooit gestart is met een sound-check hier op het festival? Daar kunnen onze Surinaamse bands best een voorbeeld aan nemen. Vanaf on stage is het gelijk sound en lyrics! En ja hoor: het publiek zong en danste alsof het een lust was. Niemand kan stilstaan tijdens Juan. Als het nou de blazers zijn die het geheim hebben, de drummers of de solisten of bassisten? Ik weet het niet. In ieder geval maakt het niet uit, belangrijk is dat de benen gedurende een uur lang, automatisch los geschud worden. Juan you’re still the Best.

Janelle Monae
Van iemand uit de groep begreep ik dat ik zeker Janelle Monae moest meemaken.
En die vertrok al terwijl Juan nog een paar toegiften gaf naar het andere podium.
Nou mij niet gezien: ik blijf tot het eind bij Juan!” Dus by by miss Monae-fan, see you later alligator“, zei ik dus. En nadat Juan nou echt moest afsluiten besloot ik toch ‘the Electric lady’ te gaan checken. Na een half uur hield ik het voor gezien.
Niet een muziekstijl die ik echt kon waarderen, of was het dat het geluid te luid afgesteld was? Ik weet het niet.

Bruno Mars
Dan maar terug naar de ongeduldige tieners die Bruno Mars nou wel in levende lijve wilden zien. Kom ik ook nog oud-collega Hester Jonkhout tegen. Die woont intussen op Curaçao en maakt het prima met man en kids. Mooi, dan kunnen we verder doordringen naar voren.

En het gillen wat die Josjosi’s deden bij de ‘la Entre’ van hun pop-idool. ‘The Lazy Song’ waarmee hij van start gaat, past prima in hun straatje en wordt uit volle borst meegezongen. Wat een energieke boy-band is dat. Ze zingen en dansen met muziekinstrumenten alsof hun leven ervan afhangt. Elk lied kent het publiek uit het hoofd. En Bruno is een ‘cutie pie’. Dus je gaat automatisch van hem houden.

Heel erg eenvoudig en tiener outfit-achtig gekleed weet hij de tienerdames in katzwijm te laten vallen. Gelukkig zijn de moeders en vaders in de buurt om ze op te tillen en in de meeste gevallen ervoor zorgen dat ze niet vertrapt worden door de zeer bewegelijke massa bij het uitrusten op de grond. En nadat hij als toegift’ 'Just the way you are’ voor ze zingt, kunnen ze moe maar voldaan naar huis.
Nog steeds niet echt bevattend wat ze net hebben meegemaakt.

Dan rest nog Chaka Khan.
Maar ik moet eerlijk zijn: die heb ik in de bus moeten bewonderen, want ik was vergeten dat mijn Josjosi jaren inmiddels verstreken zijn. En dat een cocktail van Juan en Bruno ‘dodelijk’ kan zijn voor de benen en het uithoudingsvermogen.
But I’m still ‘Every Woman’ zoals Chaka Khan dat liet horen van een afstand en ook de inmiddels zoekgeraakte Janelle Monae-fan kwam boven water.
Dus moe maar voldaan naar huis om 03.00 AM.

Wat een marathon-festijn is dit geweest: twee dagen van 18.00-03.00. En wie is de number one: Bruno of Juan? Ik zeg: Fifty Fifty.

Stephany Kasketi

Advertentie