Ik heb een bepaald ritme van werken. ’s Ochtends van 8-12 uur doe ik organisatorisch werk: mails beantwoorden, telefoontjes plegen, (Skype) vergaderingen, notities maken e.d. ’s Middags en ’s avonds ben ik boeken aan het lezen en schrijven. Soms wisselt het wel eens.
’s Ochtends en ’s middags werk ik boven in mijn kamer en ’s avonds zit ik met mijn vrouw op de bank voor de televisie met mijn laptop en een digitale bibliotheek van 30.000 pdf boeken waarin ik de hele avond zit te neuzen en aantekeningen te maken. Tussendoor zitten we te kletsen en te keuvelen. In het weekend kijk ik soms met haar mee naar een goede film, maar onze smaken verschillen enorm. Zij gaat voor horror, thrillers, actiefilms en drama-series. Ik ben meer het type van romantische films of films over vriendschap en liefde. Als zij naar een horror kijkt, zoek ik op YouTube naar films van mijn smaak.

Laatst vond ik een korte film die ik graag wil delen. Het bevat drie interviews met mensen van de Roma-gemeenschap. Roma’s worden ook wel eens aangeduid als zigeuners. Ze worden gediscrimineerd in veel Europese landen. De interviews zijn met eenvoudige mensen, geen filmsterren, geen miljonairs, geen politici. Ik heb hieronder de teksten vertaald, maar je moet de beelden zien bij die teksten. Je raakt er ontroerd door.
Het eerste interview is met Nikola Iliev (48) en zijn vrouw Lubka Hristova (46) uit Bulgarije. Ze zitten naast elkaar met een paraplu tegen de regen in een tuin met bloemen. Ze zijn levenslustig. De vrouw heeft een ondeugende blik in haar ogen.
Nikola: “26 jaar geleden zag ik haar op straat. Ze was op de middelbare school. We zijn van hetzelfde dorp. Ik werd verliefd op haar. Maar in onze cultuur is verliefd worden niet zo gemakkelijk. In het begin hebben we onze problemen gehad. De vrouw van mijn oudste broer kwam te weten over onze relatie. Hij ging naar mijn ouders en vertelde dat we verliefd waren. Mijn vrouw is mijn eerste en enige liefde. [Lubka glimlacht]. We zijn getrouwd en hebben onze kinderen grootgebracht. Lubka: “Onze kinderen zijn nu groot. Ik realiseerde me niet dat hij verliefd op me was. In onze cultuur mogen meisjes niet laten merken dat ze belangstelling hebben voor jongens. Ze kwamen mijn ouders vragen of hij met me mocht trouwen. We zijn getrouwd en zijn nu 26 jaar samen. We zijn gelukkig. In het begin was ik niet verliefd op hem, maar mijn liefde groeide met de tijd. We zagen er heel anders uit toen we jong waren.” Nikola: ”Ze zag er anders uit dan toen ze jong was. Haar haar is anders. Ze was erg mooi toen ze jong was. [Lubka houdt verlegen haar hand voor haar ogen]. Ik had vlinders in mijn buik als ik haar zag.” Lubka: “Soms vechten we met elkaar, maar aan het eind van de dag zijn we weer gelukkig samen.” Een schattig echtpaar op middelbare leeftijd.

Het tweede interview is met Maricel (49) uit Roemenië.
Maricel: “De grootste liefde van mijn leven was een vrouw die Alexandra heette. Ik werkte als verkoper in een winkel en Alexandra was mijn collega. We zagen elkaar elke dag op het werk. Ik moest een tijdje in Ierland werken. Toen ik terugkwam, werd onze liefde sterker. Ze had blond haar en groene ogen die ik heel mooi vond. Ze was goed opgeleid en had goede manieren. Ze had een groot hart. Ze had de juiste waarden en normen en geloofde in God. Ze kwam van een goede familie en had een goede opleiding. Daarom was ik zo gek op haar. En ik heb niet eens vermeld dat ze echt heel erg mooi was. We besloten om samen door het leven te gaan, maar haar ouders wilden dat niet omdat ik arm was en niet van haar dorp afkomstig was. Maar stap voor stap wist ik Alexandra’s ouders te overtuigen dat ik de man voor haar was. We hadden geen groot huwelijk, maar een burgerlijke ceremonie. Toen ging ik naar Spanje. Ze werd ziek toen ik in Spanje was. We hebben prachtige kinderen. Ze kreeg kanker. Ik kwam terug naar huis. Ik heb nog zes jaar met haar kunnen blijven voordat ze overleed. Ze is negen jaar geleden gestorven, maar ik heb niet meer uitgekeken naar een nieuwe liefde.” Een zielig verhaal waarin liefde verpakt is in opvattingen over wat goede mensen zijn.

Het derde interview is met Mihai Tinuta (36) uit Roemenië. Ze heeft een paraplu en straalt.
Mihai: “Mijn man heet Costika Kostica. We zijn getrouwd toen ik 13 jaar was. Hij was 16. We houden erg veel van elkaar. Onze ouders wilden niet dat we verkering kregen, dus liepen we weg naar Boekarest. Mijn ouders kwamen me halen, maar ik liep weer weg. Nu zijn we heel lang bij elkaar. Zijn ouders accepteerden mij, maar mijn ouders accepteerden hem niet. We hebben zes kinderen. Het leven gaat verder. Hij is vrolijk. Ik mag hem graag omdat hij van mij houdt. Hij slaat me niet. We houden van elkaar. We zijn 25 jaar bij elkaar. We hebben vijf dochters. De jongste is 4 en de oudste 18. Mijn man en ik hebben altijd een goede verstandhouding gehad met elkaar. Al ons geld ging naar de opvoeding van onze kinderen. En zo gaat het leven verder.” Als je man je niet slaat, dan houdt hij echt van je. Zo gaat het leven verder. Geen drama’s. Geen gedoe met ruzies, slaan, echtscheidingen. Gewoon je kinderen opvoeden, genieten van je gezin.
Ik kan uren naar zulke films kijken. Je kunt miljonair zijn, beroemd zijn of in de spotlight van de wereld staan en toch niet hebben wat deze mensen hebben: liefde in eenvoud. Te midden van alle ellende in de wereld geeft het me een goed gevoel over mensen en het leven.

Sandew Hira

Advertentie