De nieuwe Indiase premier Narendra Modi heeft een verleden dat hem blijft achtervolgen. De oorzaak hiervan ligt in zijn rol als eerste minister van Gujarat tijdens de Hindoe-Moslim clashes in die staat begin 2002. Hoewel in 2012 en in april 2014 het Hooggerechtshof van India Narendra Modi heeft vrijgesproken van enige betrokkenheid bij wat sommigen betitelen als een ‘pogrom’, zijn bij zeker de Indiase Moslims en anderen de twijfels niet weggemaakt.

Aan de stem van vrees en angst wat India te wachten staat met Modi aan het roer heeft in een interview met de Pakistaanse krant ‘Dawn’ ook Arundhati Roy haar mening toegevoegd. Roy won in 1997 de prestigieuze Booker Prijs voor haar boek 'The God of Small Things'.
Roy behoort niet tot de lieveling van de Indiase politieke elite, zij heeft uitgesproken opvattingen over de ontwikkelingen in haar land. Zo merkte zij enkele jaren geleden over de voor India zeer gevoelige Kashmir kwestie op “India needs Azadi (onafhankelijkheid) from Kashmir as much as Kashmir needs Azadi from India”. In 2014 verscheen Roy op de lijst van TIME magazine als één van de 100 invloedrijkste personen in de wereld. In haar profiel voor de plaatsing op de lijst noemt TIME haar “the novelist who is the conscience of India”.

Volgens Roy viel de massieve, steile stijging van India’s GDP plotsklaps terug met als gevolg dat miljoenen uit de middenklasse plotseling als het ware bevroren raakten in mid-air. Hun vreugde veranderde in paniek en daarna in boosheid en woede. Narendra Modi en zijn ‘Bharatya Janata Partij’ integreerden deze woede in hun verkiezingscampagne in de afgelopen acht maanden.

India kende een quasi socialistische economie totdat premier P.V. Narasimha Rao in 1991 de de economische transformatie inzette.. Spoedig werd India de wereld’s favoriete ontmoetingsplaats met een dubbel cijferige economische groei. Echter, de neo-liberale sneltrein kwam tot een halt, de Indiase economie, die na het bereiken van een piek van over de 10 procent groei, viel in de afgelopen drie jaar terug naar minder dan 5 procent.
De Indiase ondernemersklasse schreef deze terugval toe aan de verlammende politiek van de regerende Congrespartij. Haar zachtmoedige premier, Manmohan Singh, werd nu ge-indentificeerd als een obstakel, tegenover hem vormde de aggressieve Modi het ultieme contrast.

Geen aanval op Moslims
Volgens Roy zal Modi niet de Moslims aanvallen, hij zal in het Indiase oerwoud en bos de weerstand breken van de zich verzettende bewoners en het vrijgekomen land overhandigen aan de mijnbouw- en infrastructurele bedrijven. De contracten zijn volgens haar al getekend en de bedrijven wachten op snelle uitvoering.
Modi is gekozen als de man die geen seconde slaap zal verliezen bij bloedvergieten, niet alleen het bloed van de Moslim, maar elk ander bloed. India’s grootste mijnbouw en energieprojecten zijn in de gebieden die bewoond worden door de armste tribale volkeren, die al jaren weerstand bieden aan de gewelddadige overname van hun bronnen van bestaan.

Bloedvergieten inherent
Aan Modi’s model van ontwikkeling is bloedvergieten inherent, de weerstand van de tribalen moet en zal compleet worden vernietigd. Het grote geld van de ondernemersklasse had een man nodig “who could walk the last mile”. In deze context moet dan ook gezien worden waarom de Indiase industriële klasse miljoenen heeft geinvesteerd in de verkiezingscampagne van Narendra Modi.

Roy gelooft dat het door India gekozen ontwikkelingsmodel een genocide kern in zich heeft. Ontwikkelde landen zijn vooruit gegaan door oorlogen, kolonisatie en plundering van de bronnen van andere landen en gemeenschappen, zegt zij. Volgens haar “heeft India geen andere optie dan zichzelf te koloniseren”.

India’s demografische dynamiek is van dien aard, dat zelfs de constructie van alledaagse projecten zoals wegenaanleg, bouw van dammen en mijnbouwprojekten de verplaatsing van duizenden mensen met zich meebrengt.
India kent een goed ontwikkelde civiele samenleving met vakbonden en ngo’s om verzet en weerstanden van velerlei aard gestructureerd te kanaliseren. Echter, het verzet van burgers frustreert heel vaak de ambities van de ondernemersklasse . Wat nu zal gebeuren is dat met militaire middelen dit verzet zal worden neergeslagen.

Geen gewelddadige onderdrukking
Roy gelooft niet dat een gewelddadige onderdrukking zal inhouden dat massaal mensen zullen worden vermoord. Uithongeren van de verzetsstrijders en jarenlange isolatie en opsluiting van de verzetsleiders zijn beproefde methodes om het verzet op de knieën te krijgen.
Bovendien zal de nu door de kiezers bevestigde overdreven Hindoe nationalistische dictaat ook als gevolg hebben dat zij die weerstand bieden aan “ontwikkeling”, als antinationaal zullen worden bestempeld oftewel vijanden van de ontwikkeling.

Is India dan geen democratie? Roy vindt dat een te verregaande uitspraak. Er is een zekere mate van democratie. Maar het valt niet te ontkennen dat India de grootste groep van armen in de wereld heeft. Vanaf de onafhankelijkheid is er geen dag voorbij gegaan dat India geen militair geweld heeft gebruikt tegen opstandelingen binnen haar eigen grenzen. India is een land dat continu in oorlog is met haar eigen mensen. Als men kijkt naar wat in met name in de deelstaten Chhattisgarh en Odisha gebeurt “it will be an insult to call it democracy”.

Geloof in propaganda van de staat
Roy gelooft dat de verkiezingen massale ondernemers projecten zijn geworden waarbij de de media in dienst zijn van diezelfde ondernemers. Zij is van mening dat een zekere mate van democratie slechts voorbehouden is voor de Indiase middenklasse en hierdoor worden zij verbonden aan de staat en verworden zij tot loyale consumenten i.c. gelovigen van wat de staat verkondigt. Met andere woorden, zij geloven ook de propaganda van de staat!

Nu hebben wij een democratisch gekozen totalitaire regering. Technisch en legaal is er geen partij met voldoende zetels om een oppositie te vormen. Maar velen van ons hebben jaren geleden al gesteld dat er nimmer sprake is geweest van een echte oppositie. De twee belangrijkste partijen hebben min of meer hetzelfde beleid en dezelfde agenda en elk op zich is bereid minderheden uit te schakelen. Het resultaat van de 2014 verkiezingen heeft volgens Roy gemaakt dat “now it’s all out in the open. The system lies exposed”.

De Indiase kiezers hebben gesproken, maar de harde vraag die Arundhati Roy stelt, blijft onbeantwoord.” Waar zullen de armen in India gaan?

Rudie Alihusain

Advertentie