Iedereen in Suriname, met of zonder politieke ambities mag een politieke partij oprichten. Er is geen enkele wet die dat verbiedt, maar er zijn ook geen duidelijke regels en voorschriften vastgesteld voor het oprichten van een partij. Naar eigen inzichten kan een partij worden opgericht. Deze wordt geregistreerd in het openbaar register bij het Onafhankelijk Kiesbureau (OKB). Hiermee kan de politieke organisatie zich bij het Centraal Hoofdstembureau (CHS) aanmelden om aan de verkiezingen deel te nemen. Op weg naar de verkiezingen van 2015, is nu al bekend dat drie nieuwe partijen zich in de strijd zullen werpen voor zetels van De Nationale assemblee.
De afgelopen week is met veel fanfare ‘PING’ (Partij voor Integriteit Nationale motivatie en Gelijke kansen) geproclameerd. Volgens oprichter, voorzitter en ondernemer Ramsoender Jhauw is hij in een openbaring rechtstreeks door God geroepen de volgende president van Suriname te worden. Ook vakbondsleider Ronald Hooghart zal deze week zijn nieuwe partij, waarvan de naam nog niet bekend is, proclameren. Derde nieuwe speler wordt een partij met initiatiefnemers die niet meteen politieke aspiraties hebben, met in de voorlinie de psycholoog Roy Bhikharie. Ook ex-minister Waldi Nain heeft heeft aangekondigd de Partij voor Democratie en Ontwikkeling (PDO) op te zullen richten.

1 procent regeling
En toch is er een regel, die het oprichten en inschrijven van politieke partijen voor deelname aan de verkiezingen zou moeten filteren. Om aan de verkiezingen mee te doen, moet elke partij ten minste 1 procent van het aantal kiezers in Suriname als lid hebben geregistreerd. Met een bevolking van meer dan 500.000 en een kiezersvolk van (volgens de verwachtingen van het Centraal Bureau voor Burgerzaken ), ruim 400.000 stemgerechtigden, zou een politieke partij op z’n minst 4000 leden moeten hebben. Dit is nou net het pijnpunt voor Lothar Boksteen, voorzitter van het CHS. “Van de 23 partijen die aan de laatste verkiezingen in 2010 hebben deelgenomen, voldeden maar acht partijen aan deze voorwaarde”, zegt hij. Aan de verkiezingen van 2010 hebben toch alle 23 ingeschreven partijen meegedaan.

Het CHS gaat bij de inschrijving inderdaad ook na welke partijen aan deze regeling voldoen.” Op papier voldoen alle partijen aan deze eis, maar dan blijkt dat een kiezer op meer dan 1 partij en soms wel op de lijst van meerdere partijen staat geregistreerd”, legt Boksteen uit. Volgens hem is er in de wet geen voorziening om dubbele registraties van kiezers op lijsten van politieke partijen te voorkomen. Dat is wel het geval bij de kandidaatstelling voor vertegenwoordigende organen.

Gevoelige kwestie
Het CHS maakt na elke verkiezing een verslag op. In de verslagen van de laatste drie verkiezingen, is steeds vermeld dat er duidelijke wetgeving moet komen.
Deze discussie wordt angstvallig door de politiek vermeden. Boksteen zegt dat er natuurlijk voorstellen zijn vanuit het CHS, “maar dit orgaan maakt geen wetten. Je kan natuurlijk van overal honderd voorstellen doen, maar als je nu daarmee begint kan je bijna zeker zeggen dat de komende verkiezingen geen voortgang zullen hebben,” zegt Boksteen.

Het aantal van 23 partijen bij de verkiezingen van 2010, is niets in vergelijking met 44 partijen die tot en met 2009 bij het OKB stonden geregistreerd. Op die lijst prijken namen van partijen die gerust ‘verkiezingsdag partijen' genoemd kunnen worden. Van de partijen die een poging hebben gemaakt aan een verkiezing deel te nemen was het aantal behaalde stemmen nog niet eens voldoende om in het kleinste kiesdistrict, Coronie, een halve zetel te bemachtigen. Op de vraag of er ruimte is voor meer politieke partijen, zegt Boksteen, “Dat staat nergens vastgelegd, de politieke partijen bepalen dat zelf”.

Wilfred Leeuwin

Advertentie